Reunited

the past few days were rough. they had me questioning my intent to stay at my current work.

whenever i think of quitting, i think of them- sheila and mark. they endured the two years of working in egypt while i did not.

as they continue their own lives, i think of them- their perseverance and the times they almost quit but pressed on.

The Next Sign

Day off. Gabi, mga mag-aalas otso. Papatapos na ang summer ngunit mainit pa rin. Ang langit, maaliwalas pa rin. Walang ulap. Wala ring bituin. Subalit, ang buwan ay nagmamalaki sa kanyang liwanag. Siya ang bida sa kalangitan doon.

Ilang araw ang nakalipas, nabili ko rin ang bagong digital camera na ninanais ko. Pagkatapos ng mga nakakapagod na pagtatrabaho, may naibunga rin ang lahat. Ready na ako para mag-upload ng mga larawan sa aking blog at facebook.

Wala pa rin internet connection ang aming flat. Tahimik. Kaya’t napagdesisyon kong puntahan ang flat ng mga kasama sa trabaho para makigamit ng internet. Dala ang dalawang cellphone, coin purse na may lamang iilang piastres (perang barya sa Egypt), flash drive at ang aking bagong camera.

Mainit ang hingin. Tahimik kong pinihit ang tarangkahan ng aming pintuan sa flat at naglakad ng walang pangamba sa gabi na pinamumunuan ng mga halakhak ng mga batang Egyptian na nagfu-football sa daan.

Ang buong akala ko, mag-isa akong naglalakad. Walang kasunod o walang ibang tao na patungo sa aking direksyon. Wala naman din akong naramdaman na kakaiba. Kaya’t ganun na lang ang aking pagkagimbal nang biglang sumulpot ang isang mama na may hawak na kutsilyo. Pipindot na lang ako ng doorbell ng aking mga katrabaho ngunit nangyari pa.

Hindi ko siya maintindihan.

Basta ang alam ko, hinihingi niya ang aking mga gamit- cellphone, pera at lahat. Napangiwi ako sa takot at kaba. First time ko.

Sa Pilipinas, maswerte ako na hindi ako nakaranas nito. Pero sa lahat ng lugar, dito pa. inisip ko ang aking magiging itsura. Ipapacremate kaya ako o kaya naman ay ireref at ilalagay sa parang kahon na kahoy pauwi sa pilipinas. Morbid pero dumating ako sa punto na what if mamatay ako.

At that point, I told myself na uuwi na talaga ako. Ito na ang hinihingi kong sign.
*************************************************************************
Two years passed, I am home.

My camera is still here but the batteries are not functioning. Luckily, I came home whole- and alive. I guess I am still blessed after all.

Now, the next sign shall be anticipated.

Time to Shine

kagabi, sinundo ko si sheila. isa sa mga humubog ng aking nursing career at buhay na rin. matapos ang mahigit na tatlong taon na hindi pagkikita, ang lahat ay parang hindi totoo.

naluha ako. pero, tinago ko agad. ayaw kong maging melodramatic. as if hindi ako ganon. delayed ang flight niya. imbes na mga alas kuwatro ang arrival, nakalapag na ang eroplano ng alas siete ng gabi.

pagdating nun sa egypt, tatlo lang ang pinoy sa ccu. si ate emma na nakabasyon sa pinas. si kuya dar na kakalipat lang ng ccu at si sheila. pareho silang panggabi kaya halos di kami magkita sa trabaho. alam mo ba yung pakiramdam ng isang bata na iniiwanan ng magulang? ganon ang pakiramdam namin ni mark sa tuwing uuwi na si sheila at magsisimula ang shift namin.

hindi nagtagal, nagkakasama na kami sa duty.

breadwinner siya. napaaral niya ang dalawang kapatid. napagamot ang ina. tinitignan ko siya at pinakikinggan ang lahat ng kuwento niya kagabi. bawat mga gintong pangaral, pinilit na isinulat sa utak.

tumalikod ako saglit para magpunas ng luha. totoo pala na kapag nagsisikap, walang imposible. kapag nagtitiis sa mga paghihirap, may nagiging magandang bunga. mahaba ang pag-uusap namin. inamin ko sa kanya na natutuwa ako dahil ang akala ko, hindi ko na siya makikita.

marami kaming pinagsamahan sa egypt. mga gala. mga toxic na duty. mga party na kami kami lang ang dumadalo. mga pag-uusap. mga pagpunta sa hyper one para kumain. mga pagsisimba sa cairo tuwing linggo.

habang tinitignan ko siya sa terminal 2 ng naia kanina, sinipat kong mabuti ang mukha niya. pinilit na inalala ang mga payo niya. lalo na ang kanyang mga naging kuwento sa buhay. at 26, andami na niyang nagawa sa buhay niya. sa isang taong pagkakaiba ng aming edad, ano na nga ba ang nagawa ko?

hindi ko alam ang sagot diyan pero maniniwala ako sa sinabi niya na parating palang ang aking time to shine.

*p.s. wala si sheila sa picture na yan. nakauwi na siya ng pinas by the time the picture was taken. hindi ko kasi alam kung pano magcopy ng picture sa friendster hehe.

Mabruk

dati, may napupull-out na pinoy sa ccu na sobrang kasundo ko. nakakapagtaka kasi, maayos siyang magtrabaho. walang arte at walang bullsh*t na kasama. cool lang. panigurado din na kapag pull-out si hazel samen sa ccu, magcocode blue ang pasyente ko. three times na atang ganito.

ok lang. kasi tinuulungan ako ni hazel. kahit konting kuwentuhan, ok naman. diba may mga tao na kapag kaduty mo, panatag ka? ganun ako kay hazel.

pero ayaw sa kanya ng mga tao.

pinagtsitsismisan. minamata sa mga dating mali na nagawa niya. naangasan dahil sa kakayahan na sabihin ang mali.

so fast forward, nagkausap kami kanina. from an outcast sa ehipto, isa na siyang head nurse sa saudi! in 3 months, napromote daw siya from a staff nurse to the head nurse ng icu!

tuwang tuwa ako. kasi finally, people saw what i have seen in her. dahil dun, namiss daw niya ako. sabi ko, ako din. namiss ko din siya.

sa egypt, i knew a lot of people. pero i only miss few people from that place. now do i feel any envy sa kanya? merong konti. aaminin ko.

pero i believe na my time will come. for now, i will be happy for her and her impression saken.

mabruk hazel!

*photo taken here.

Second Home

It was 2008 when I left for Egypt. Jobless for more than a year, the chance to work did not give me doubts to work in a foreign land. I was always asked if Egypt was safe. The answer was always a strong yes.

Though three years have passed, my heart still beats for Egypt. I will always be thankful for Egypt. It was in this place that I had my first experience working. As a nurse and as an overseas worker. My stay in Egypt gave me a lot of first that are imprinted in my personality.

The things that are happening back there make me sad. However, I really feel that they need to undergo this transition. It is just that, it needs to be done peacefully. My friends are still there. Filipinos or Egyptians, they are all my friends and even if my time with my former employee was not really easy, I still do care for them.

My thoughts and prayers for you Egypt.

Alaala ng Isang Pagtatapos

sa araw na ito, nagtapos ang lahat...ang katapusan ng isang taon na pamamalagi sa Egypt.



ang tahanan ng mga pyramids...



ang pagtatrabaho sa isang napakachallenging na hospital...



ang pagkain ng big meal tuwing day shift...



ang pagdamay ng mga taong nagpapagaan ng duty...ate emma, shiela, doctor shamy, mohammad (na nurse at porter), hanan at safaa...



ang pagkakaroon ng bagong pamilya at kaibigan...



ang pagsama ng mga kaibigan sa galaan kahit sa tuktok ng Mt. Sinai...



o kahit mag-isa lang sa mga paglalakbay...



basta sa pagdiriwang ng aking kaarawan ay hindi nag-iisa...



salamat Egypt. utang ko ang mga karanasan sa buhay na nagpapatibay sa akin. ang mga kaibigan na nagpapa-alala na laging may kamay na aalalay sa iyo sa hirap man o ginhawa. sa mga napakagandang tanawin na nagsasabing ang lahat ay kayang marating ng isang taong naniniwala.

sa araw na ito, ang buhay ko ay nagsisimula ulit...

Last Part of My Trip to Alexandria

to continue with my trip to alexandria in egypt, i will now feature the greco-roman amphitheater, the pompey's pillar and the catacombs.

first is the amphitheater. nothing much written about the theater. while in the heart of the city, magugulat ka when you will find these remains of the old theater. i am lost for words kung gano kaimpressibo ang lugar na to.



to sit here is like listening to an oration thousands of years back.


this magnificent view will welcome you pagpasok mo palang ng gate.


roman baths daw. very well-preserved pa ren. wow, naliligo pala mga tao noon kasi minsan napapaisip ako kung ung mga tao ngayon dito e naliligo araw-araw.


would you believe na itong katabi kong ito e nahukay sa dagat malapit sa qaitbay citadel? malapit daw ito sa original site ng lighthouse ni alexander na lumubog noong unang panahon.








now let's take a look at the pompey's pillar. sabi sa wikipedia, isa ang pompey's pillar sa dapat na mapuntahan sa alexandria. natiyempuhan lang namin actually ang pillar kasi while looking for the catacombs which by the way is forgettable. to tell you, ang paligid ng pillar e parang nasa squatters' area which is contrasting sa kagandahan ng pillar.



"Pompey's Pillar" is one of the best-known ancient monuments still standing in Alexandria today. It is located on Alexandria's ancient acropolis — a modest hill located adjacent to the city's Arab cemetery — and was originally part of a temple colonnade.



Including its pedestal, it is 30 m (99 ft) high; the shaft is of polished red granite, 2.7 meters in diameter at the base, tapering to 2.4 meters at the top. The shaft is 88 feet high made out of a single piece of granite. This would be 132 cubic meters or approximately 396 tons.



Pompey's Pillar may have been erected using the same methods that were used to erect the ancient obelisks. The Romans had cranes but they weren't strong enough to lift something this heavy.





The structure was plundered and demolished in the 4th century when a bishop decreed that Paganism must be eradicated. "Pompey's Pillar" is a misnomer, as it has nothing to do with Pompey, having been erected in 293 for Diocletian, possibly in memory of the rebellion of Domitius Domitianus. Beneath the acropolis itself are the subterranean remains of the Serapeum, where the mysteries of the god Serapis were enacted, and whose carved wall niches are believed to have provided overflow storage space for the ancient Library.



last is the catacombs. sa totoo lang, hindi ako nagenjoy dito. bukod sa hindi pwede ang camera sa loob, wala akong nakitang maganda sa mga tombs na matatagpuan pababa sa lupa. i felt na parang naging claustrophobic ako bigla nang magpunta ako dito.



Alexandria's catacombs, known as Kom al-Soqqafa, are a short distance southwest of the pillar, consist of a multi-level labyrinth, reached via a large spiral staircase, and featuring dozens of chambers adorned with sculpted pillars, statues, and other syncretic Romano-Egyptian religious symbols, burial niches and sarcophagi, as well as a large Roman-style banquet room, where memorial meals were conducted by relatives of the deceased. The catacombs were long forgotten by the citizens until they were discovered by accident in the 1800s (wikipedia.org).

umuwi man akong walang masyadong naipon, i have these pictures and memories from egypt. from the experience na nakuha ko sa dar, i can start all over again with these.

Maiba Naman

since madami pa akong hindi naipopost na pictures from my trip sa egypt and para maiba naman sa mga madamdamin kong post, i will now continue with some miscellaneous pictures from alexandria.



heto ang alexandria by day. sa kakalakad, ang dami naming nakita at nadiscover na mga lugar.



in honor of alexander the great. i took this picture while riding a taxi papunta sa montaza palace.

so heto na ung montaza palace. It was one of the palaces of the former Egyptian royal family (the descendants of Muhammad Ali) located in Alexandria, Egypt. It was built in 1892 by Abbas Hilmi Pasha, the last khedive (viceroy) of Egypt (wikipedia.org).



me at unknown side of the palace. hindi ko na alam kung sang side ito sa sobrang laki niya. sadly, hindi kami nakapasok kasi hindi raw siya open for public. bantay sarado din ito ng mga national guards of egypt.




while walking around the montaza palace, we were able to come across this great architecture. tingin namen e mini-parthenon.



pagod mula sa kakapasyal. i am still at the village of montaza palace which is surrounded by the mediterranean sea.



this is the stanley bridge. you are very sure that you are in alexandria kapag nakita mo to.



this is shrine of the unknown soldier at the heart of alexandria. kinda creepy diba?

sa totoo lang, lahat ng mga pamamasyal ko sa egypt ay memorable. sinulit ang lahat ng pwedeng makita at magawa while my eyes feasted on every detail na pwede kong tignan. masaya. nakakamiss. nakakalungkot din kasi deep inside my heart, nalalabuan ako kung makakabalik pa ko dun.

nung nagpunta kami ni kuya alex sa alexandria, we planned for a one-day trip lang. balikan ba. with some arabic translations for the places to be visited na niresearch ko, we proceded with the plan. we had so much fun kahit medyo tinanghali na kami ng dating from almost three hours na biyahe.

sa sobrang nagenjoy kami at gusto naming mapuntahan lahat, kuya alex and i decided to stay overnight. without clothes at mga gamit na pangtulog o pangligo and worst, without our passports since nasa h.r. ng hospital namin, tumuloy pa rin kami. without assurance na may tatanggap samin na hotel since wala kaming documents except for our work id, hindi na namin inisip yun. we were so mesmerized with alexandria that we just had to stay longer.

kahit hilamos lang, hindi ko na pinansin yun kasi i had my eyes full on every sight sa alexandria. next site sa alexandria, ang greco-roman ampitheater.

Mediterranean Sea

let us move to the other places that make alexandria one of my favorite places in egypt more than giza and cairo.

punta naman tayo sa mediterranean sea. isang malaking bansa ang egypt ngunit hindi gaya ng pilpinas, hindi ito nahahati sa mga pulo kundi ng isang malawak na lupain na binubuo ng mga bulubundukin, disyerto at kapatagan. dahil dito, maraming bansa ang nasa border ng mga ito pati na rin ang isang importanteng dagat, ang mediterranean sea.

ang dagat na ito was an important route for merchants and travelers of ancient times that allowed for trade and cultural exchange between emergent peoples of the region — the Mesopotamian, Egyptian, Phoenician, Carthaginian, Greek, Illyrian, Levantine, Roman, Moorish, Slavic and Turkish cultures. the history of the mediterranean region is crucial to understanding the origins and development of many modern societies. for the three quarters of the globe, the Mediterranean Sea is similarly the uniting element and the centre of World History (wikipedia.org).



dun sa unang post ko about the qaitbay citadel, matatanaw na ang dagat mula doon. kuha ito sa taas ng citadel.



isang lighthouse mula sa iba't ibang anggulo. sa lugar na ito, nakaramam ako ng kapayapaan mula sa pressures ng trabaho at ang noon na nalalapit kong pag-uwi sa pilipinas.



nagustuhan ko rin yung ideya na sa kabilang dulo ng dagat na ito ay europa na. kahit hindi man talaga natanaw, pakiramdam ko nakarating na rin ako ng europa.



paborito ko ring kunin sa litrato ang sunset o sunrise. ewan ko pero dahil siguro sa mensahe na ipinaparating nito na laging may pag-asa sa bawat pagdating ng bagong araw...

Bibliotheca Alexandrina

this is a continuation of my posts about my trip in egypt. i am now going to talk about the Bibliotheca Alexandrina or the Library of Alexandria.



walking to the entrance of the library.

it is the major library and cultural center located on the shore of the Mediterranean Sea in the Egyptian city of Alexandria. it is both a commemoration of the Library of Alexandria that was lost in antiquity and an attempt to rekindle something of the brilliance that this earlier center of study and erudition represented (wikipedia.org).



eto ang bubulaga sayo pagdating mo sa main entrance ng library. sobrang ganda na you can't help yourself but stop and take a good look at it.

ito siguro yung library na literal na pwede akong tumira sa sobrang ganda ng architecture at sobrang amazing lang talaga. i am lost for words for kung gano kagara ang silid-aklatan na ito that is why i had to go back the following day para talaga makapasok at mamasdan ang ganda nito.



yung library, pababa siya sa loob. you will see later. dito sa picture, merong mga nakaukit na hieroglyphic characters.

naisip ko, kung ganito kaganda ang mga library saten, wala na sigurong magiging tamad magbasa upang matuto. nakakatuwa talaga kasi yung pakiramdam ko, hindi ko maipaliwanag. nung bago pa ako pumunta ng Egypt, sinabi ko talaga sa sarili ko na kailangan kong makapunta sa library na ito. kailangan kong mapuntahan ang mga sinaunang lugar na nagkaroon ng puwang sa ating kasaysayan at sa awa ng Diyos, nakapunta ako sa mga lugar na iyon.



ganito lang naman ang itsura ng library sa loob.



ang library na inakala kong sobrang luma e sobrang modern pala. kahit nasa malayo ka, alam mo na iyon na ang library. ang arkitektura, sobrang moderno mula sa tubig na nasa labas nito, sa planetarium at maging sa loob mismo ng gusali. ang ganda talaga kaya't napakaraming turista din ang nagpupunta dito upang mamalas ang ganda niya.



isang napakalumang printing machine...




bitbit ang mga pasalubong...



ito naman ung isa sa landmarks ng alexandria. paglabas sa library, ito ang bubungad sayo.

hanggang ngayon, madalas kong inaalala ang mga panahon na namasyal ako sa alexandria. ibang mundo kasi kumpara sa buhay sa cairo at giza. tahimik pero ang modernong ihip ng hangin ay nandon. maunlad ngunit pinapanatili ang sinaunang pagkakakilanlan. puno ng kasaysayan at ang kultura ay makulay.
kung magkakaroon ako ng pagkakataon na makabalik sa egypt, isa ang library sa babalikan ko.

Qaitbay Citadel

happy thoughts naman. i have no regrets of working in egypt. in fact, i am really thankful for that chance of gaining experience and the chance to tour the beautiful country.

nung magdecide na akong aalis from the hospital, i made sure that i will be able to visit majority of the tourist spots egypt has to offer. though naging magastos, i really had great time.

aside from the pyramids, madami pang lugar ang egypt na talaga namang sobra sa ganda. i will start first with my trip to alexandria particularly sa qaitbay citadel.



The Citadel of Qaitbay (or the Fort of Qaitbay) is a 15th century defensive fortress located on the Mediterranean sea coast, built upon/from the ruins of the Lighthouse of Alexandria, in Alexandria, Egypt. It was established in 1477 AD by Sultan Al-Ashraf Sayf al-Din Qa'it Bay (Wikipedia.org).



The front view of the Citadel.



Inside the Citadel. This is the ceiling.



this view is just so majestic. i was standing in the back part of the Citadel facing the Mediterranean Sea.



i felt like i was in europe. more to come!