Takot

lumilipas ang araw at unti-unti ay nakakaramdam ako ng kaba. kaba sa kung ano ang puwedeng mangyari sakin dun.

isang taon din yun na bubunuin ko sa ibang lugar. nakakalula. nakakatakot. sana ay malagpasan ko.

Im Happy!

bakit dun? diba delikado dun? san yun? hindi ba nakakatakot dun?

mga tanong na ang tingin ko e bumabakas sa pagiging ignorante ng mga tao na nasa paligid ko. isang patunay na ang karamihan sa atin e naka-kahon sa kung ano ang tinuro ng ating mga paaralan at nalilimitahan ng hindi nalaman o hindi inalam habang nag-aaral. maari rin na ito ay sumasalamin na ang karamihan din sa mga pilipino e hindi mahilig magbasa o tumuklas tungkol sa mundo o kanyang paligid.

bakit kamo? papaano kasi e meron sa mga kabatch ko at iba pang kakilala na sa pambihirang pagkakataon e tinanong ang mga iyon. aaminin ko na naiinis ako at namamangha kung gaano kaliit ang kanilang mundo na ang para sa kanila, maari lang magtrabaho ang isang nurse sa US, UK, CANADA, SAUDI at PILIPINAS.

bakit dun? kasi ang ehipto lang ang tumatanggap sa amin. siya lang ang nagbukas ng pinto para sa amin.

diba delikado dun? san ba ligtas? ligtas ka ba sa PILIPINAS? e sa US, UK, CANADA at SAUDI? o kaya ay ligtas ka ba sa bahay niyo? walang lugar ang tumitiyak ng iyong kaligtasan. lahat ay nahaharap sa mga risks. pero para sabihin ko sa inyo, ang isa sa ikinabubuhay ng mga tao sa Ehipto e ang turismo. nangangahulugan na ang kaligtasan ay isang malaking bagay upang mapanatili nila ito.

san yun? aba, nagtapos ka ng high school e hindi mo alam kung nasan ang Egypt? naku malamang tulog ka nung ituro na ang egypt e nasa north africa. nakakahiya ka, hindi mo alam ito pero nakatapos ka ng high school.

hindi ba nakakatakot dun? hay nako, open city po ang lugar na ito. hindi gaya ng saudi. at nasabi ko na rin na bilang isang tourist spot, pinapangalagaan nila ang kaligtasan ng mga turista sa abot ng kanilang makakaya dahil pinagkakakitaan nga nila ito.

sa totoo lang, naramdaman ko simula ngayon ang sitwasyon na kinakaharap ng mga OFW. in short, feeling OFW na ako ngayon. kinakabahan na nga ako e and at the same time, naramdaman ko ang ilan sa mga emotions na maaring maramdaman ng isang OFW. nag-PDOS na kasi ako kanina and somehow, it was an eye-opener na medyo annoying dahil mas marami pa ang mga advertisements ng kung ano-ano.

basta masaya ako na may trabaho ako. masaya ako na ang ospital na pupuntahan ko e di basta-basta. masaya ako na pupunta ako sa egypt na napakahistoric at majestic ng mga makikita dun. masaya ako kahit papano.

Just Not Right

pinipigilan kong magsalubong ang dalawang kilay ko. mahirap at madugo. isang proseso na hanggang ngayon e hindi ko malaman kung pano ko matutunan. sumasabay ito sa pag-agos ng lahat ng dugo papunta sa itaas na bahagi ng aking katawan. galit ako. violated. treated unfairly. pagod. worn out.

sa nakalipas na mga araw, naging busy ako sa pag-aayos ng mga kakailanganin sa pag-alis ko. yup, totoo. aalis nako by next week. ang sabi e sa Huwebes na daw ang aming biyahe pa-Ehipto. di ba mas maganda kung lahat ng iiwan mo dito e nasa ayos? mas maginhawang bumiyahe na ang isip mo ay malaya sa mga pag-aalala kung. ang kaso lang, ang tingin ko e masyado akong nahihirapan sa pagsasa-ayos ng aking buhay at ng aking iiwanan.

particularly, ang aking pamilya. si mama e patuloy sa kanyang domineering ways at tila pagiging makasarili sa mga pagbili sa mga "wants." si ate na patuloy akong dinidissappoint sa kanyang mga hakbang na ang pakiramdam ko e hindi ko nakuha ang kanyang suporta. ang mga nakakabatang kapatid na pilit namumuhay sa mga baluktot na nakagawian.

sa kabilang banda, ang daddy ko na malayo sa amin e ang tinuturing ko na todo ang suporta sakin. ang weird no? kahit hindi siya physically present, i still feel na nasa likod ko lang siya with all the preparations that i have to do. salamat dad.

pakiramdam ko, hindi ako suportado ng pamilya (except for my dad) ko beyond their material support. i just feel bad. my friends understand me more. it is just so not right.

Kailangan Pa Bang I-memorize Yan?

i am gifted with a good memory. it has been helping me get through with my life both as a student and as a person.

i have done a lot with the help of my memory. memorize gazillion information and know everything i need to know. it may seem that having this memory is good but then again, it has its dark side.

last saturday, i had a hard time. all the preparations and the tasks of being a good host had gotten me bad of which my sister all the more exposed my insanity to the light. my mom agreed with her and that was basically the start of my bad days.

up to this moment, i don't talk to my sister. the incident that she exposed to light had made me think again of her as a foe. yeah it is bad i know but i never forget. i always become "historical" and not hysterical when i'm mad. to this, i have thought again of the times that she left me in the middle. of her not having her support me. of her wanting all of us to look at her and hear her stories. most of the time, i am quiet while she does most of the talking. i get annoyed most of the time when she talks about non-sense things like how monstrous Lani Misalucha's face have turned after she went all those cosmetic surgeries, like how rich Willie Revillame is and how irritating their HR personnel is.

my family has known me to be like this. i never forget. when they have said or done me bad, i don't talk to them. they have hurt me and that does not change a thing or two. call me proud and unforgiving but until you recognize your fault, i won't care about you. most of the time also, they succumb to losing this cold war and would start talk to me but all i would do is ignore them. this, is my act for the past two days.

it's wrong i know but you have to understand that i am hurting. i deserve some understanding that the whole saturday, i was working my ass off while the three of you my siblings could not even lend a hand because all of you are not in the house. think about the work that i had to do since jonah was not there as well. you could not even stay up late so you could help us pack up things and i find this quite amusing because all i wanted is that you help us and give me some break because you were having a lot of those.

it is eating me up. my memory has been loyal to me, even in my darkest side. i just need to get these off my mind. i hope it will be gone tomorrow.

Ang Kuwento ng Dalawang Ibon

hindi ako magaling sa pakikihalubilo sa mga tao. hindi rin ako biniyayaan ng isang mapanglinlang na mukha. kung galit ako, makikita mo iyon agad sa mukha ko sampu ng iba't ibang emosyon na bumbalot sa akin. dahil dito, ang mga kaibigan ko ay tunay na nakakakilala sa aking buong pagkatao.

san ba papunta to? kamakailan lang kasi e may nabuong parang samahan sa mga kapitbahay namin at ng nanay ko. dalawang pares ng mag-asawa (ung isa hindi legal) ang madalas na kausap ng nanay ko tuwing hapon. ang mag-asawa na isa e magulang ng kasamahan ko sa choir dati. ung isang pares na mas matanda e hindi talaga tunay na mag-asawa. si lolo bon (di-tunay na pangalan) ay may asawa na naninirahan sa u.s. at dala na rin suguro nh kalungkutan at pag-iisa lalo na at may-edad na siya e mas mabuting may kasama siya- si lola tin (di rin tunay na ngalan).

si lolo bon at lola tin ay masasabi kong namumuhay nang maaliwalas. maganda ang pagsasamahan kahit hindi tunay na mag-asawa. narealize ko lang na sadyang maganda na may partner ka sa buhay na andyan hanggang sa huli. eto ang issue dito, kanina kasing nagkukuwentuhan ang nanay ko at ang mga bago niyang tropa, nalaman namin na dinala sa ospital si lolo bon dahil daw sa stroke. hindi namin nalaman kung ano ginawa ni lola tin para madala sa ospital si lolo ngunit napag-alaman namin na dumating ang isa sa mga anak niya. dahil dito, hindi na pinapabalik si lolo bon sa kanyang bahay sa harap namin.

si lola tin ay walang magawa dahil hindi nga siya legal at para bang may himig ng pagdaramdam ang mga anak ni lolo bon na tila pinabayaan siya. para sa akin, tila hindi makatarungan ang gagawin ng mga anak ni lolo bon sa kanya at kay lola tin. alam ko na hindi naman maiiwasan ang mga ganyan sitwasyon dahil pareho na silang tumatanda. silang dalawa ay parehong nakatagpo ng isang relasyon na hindi nakakulong sa mga dokumento o apat na sulok ng simabahan kung saan pinagdudugtong ang kapalaran ng dalawang nilalang na mag-aasawa.

kaya siguro nagtagpo sila e dahil hindi makita ng isa't isa ang pagmamahal na kanilang inaasahan na ibibigay ng kanilang mga mahal sa buhay. alam naming mag-anak iyon dahil nagkukuwento silang dalawa sa amin. hindi ko alam kung dahil sa masarap na pagkain na inihain namin sa piyesta sa kanila o dahil na rin siguro sa edad ni lolo ben kung kaya't nangyari to. para sa aming kapitbahay nila, lubos kaming nalulungkot kung patuloy silang maghihiwalay sa puntong ito ng kanilang buhay.

dati, wala akong pakialam sa buhay ng iba. hindi ko rin nanaisin na lumapit sa ibang tao at magbigay ng oras ko sa kanila. ngunit sa hinahaba-haba ng pagkabakante ko, marami akong natutunan sa buhay. at isa sa mga ito e ang aral na napulot ko sa kuwento nina lolo bon at lola tin.

sa lahat ng oras na kailangan ni lolo bon ng kalinga at pagmamahal, andun si lola tin para ibigay iyon. nakita ko iyon at naging bahagi kami sa kanilang pagsasama. ngayon na tila mapuputulan ng isang pakpak ang dalawang ibon, natatakot ako sa kanilang paglipad patungo sa huling bahagi ng kanilang paglalayag sa mundo.

Ang Pagpatay sa Isang Anak

sana marunong kang umunawa na hindi lahat ay dapat mong makuha ang kanilang approval sa anumang larangan ng buhay. sabagay, hindi na ako magtataka dahil ikaw mismo ay nagbibigay ng iyong saloobin kahit hindi kailangan.

sana marunong kang makaintindi na hindi lahat ng gusto mo ay tama at dapat gawin. sabagay, bulag ka sa iyong sariling kagalingan kung kaya't hindi mo nakikita ang tunay na angking kinang ng ibang tao.

sana marunong kang makinig sa nararamdaman ng ibang tao. sabagay, bingi ka sa iyong pakiramdam na parang walang karapatang magdamdam ang ibang tao.

sana marunong kang tumalima sa iyong mga pangaral. sabagay, masyado kang dominante na ang lahat ng iyong sinasabi kahit mali ay nagiging tama sa iyong mga mata.

sana marunong kang tumanggap ng iyong pagkakamali. sabagay, magulang ka nga naman. MA-GULANG!

sana marunong kang maging ina ma. masyado na akong nasasaktan. masyado ka nang maraming nasasaktan at habang ginagawa mo ito, unti-unting namamatay ang pagmamahal ko sa iyo. hindi ako katulad nina ate at ng kambal na ibinabaon na lang sa limot ang iyong mga pagkakamali. hanggat hindi mo tinatanggap ang iyong pagkukulang sa pagiging magulang, unti-unti kang mamatayan ng isang anak...

Sapi

Nagsimula ang araw na maayos ang lahat. Umayon sa nakagawian ang gising ng bawat isa habang ang araw ay sumisilip at nagpapahiwatig ng pagnanais na magparamdam.

Umupo siya at nagsimulang humigop ng kape sa kanyang berdeng tasa na may bakas ng kalumaan. Ilang taon na nga ba? Dalawampu at dalawang taon na nga nang masilayan niya ang kanyang mukha. Tila anghel na sumasalubong ang kanyang anyo. Puno ng pagmamahal at pag-aaruga. Iyon ang kanyang inakala. Na laging ganoon ang masisilayan.

Walis tingting ang dumapo sa kanyang payat na binti. Masakit at lumatay. Minsan ay isang makapal na kahoy o kaya naman ay kahit anong matigas na bagay na puwdeng ipampalo e dumadapo iyon kahit sa anong parte ng kanyang katawan. Sinasabihan siya ng walang kuwenta, walang butas ang buto (na magpasahanggang ngayon e hindi niya maarok ang diwa nito), bugok, at perwisyo. Makakarinig din siya na sinasabihan ng tanga, na walang makikipagkaibigan sa kanya at ang hindi niya makakalimutan e ang masabihan siya na kung bakit isinilang pa siya sa mundong ito. Lahat ng mga iyon ay namutawi sa labi ng inakala niyang anghel.

Isang manikang de-susi. Yung ang tumpak na paglalarawan sa kanya. Sa mga kaibigan sa loob ng pamayanan hanggang sa mga sasabihin sa ibang tao. Lahat ay kontrolado. Nang minsan ay masabi niya ang katotohanan sa kanyang tiyahin ay tila gusto niyang putulin ang kanyang dila sa pagsasabi ng katotohanan. Nalaman niya na ang pagsisinungaling ay mabuti, na ang pagtatakip sa mali ay tama lang. Ang kanyang kasiyahan at kalungkutan ay kontrolado rin. Bawal ang maging masaya lagi. Ang madalas na paghihirap ay mainam daw. Iyon ang sabi sa kanya. Sa bubot na isip ay sadyang puno ng hiwaga ang mga ideyang sumasakop sa kanyang pagkatao.

Nahulog ang kutsara. Napitlag siya sa paglalakbay ng kanyang isip. Lumipas ang ilang taon, gimbal at patuloy ang hiwaga sa kanyang tunay na kulay. Isunubo ang isang kutsara ng kanin na hinaluan ng scrambled egg. Nag-isip muli at tinanong ang sarili, "Hanggang kailan ang ganitong kapalaran?" Isang subo muli at binilisan ang pagkain dahil kung hindi ay masasabon na naman siya dahil baka mahuli raw sila sa pagpunta sa simbahan.

Naalala niya si Edward Norton sa The Fight Club. Dalawa rin kasi ang kanyang pagkatao. Isang puti at isang nakakabulag na itim. Ganoon ang kanyang pakiwari sa taong itinuring niyang anghel dati na dapat naman talaga ay maging anghel niya. Linggo ngayon at ang ibig sabihin ay paghuhugas ng mga kasalanan. Isang araw para sa pagmumuni-muni at pagbabago para sa kabutihan. Ito ang dapat na mangyari at asahan. Ngunit gaya ng lumipas na mahigit sa isang libong Linggo, bigo siya. Bigo siya na makamtan ang ganitong kahulugan ng araw na ito sapagkat umulan na naman ng panunumbat at pagsikil sa pagpapahayag ng damdamin.

Wala ba raw siyang karapatan para makasilay ng ngiti ang kanyang mga labi at mukha? Bakit ba lagi na lang napupuna ang kanyang munting kasiyahan samantalang walang sumasakal sa kalayaan ng anghel sa paglustay ng kung ano ang gusto niyang kamtan?

Blangko. Blangko pa rin ang aking isip. Hindi ko na lubos maisip kung pano ako gagawa ng panibagong pangangatwiran sa aking kabuuan bilang tao na ang ginagawa na aking ina ay kailangan kong palampasin dahil hindi puwede kahit magpahagip man lang na ako ay nasasaktan sa kanyang mga ginagawa. Nauubusan na ako ng pampamanhid ng diwa na mali ang lumaban sa kanya. Mahirap. Nauupos ako sa kanyang ginagawang pangingibabaw sa buhay ko sa maling paraan. Nasasabik akong humalagpos sa gapos ng kanyang hindi makatwirang pamantayan sa pagpapalaki sa amin.

Kailangan na ng pangontra sa sapi. Hindi ko maatim na mawala ang gabutil na kabutihan niya na nakatanim sa aking isipan dahil sa bawat sandali ng kanyang sapi, pinapatay niya ang aking pananampalataya na kalooban ng Diyos na maging nanay ko siya.

Limang Araw

ilang araw na nga ba ang nagdaan nung huli akong nagsulat para sa aking blog?

limang araw. maikli at maliit na bagay kung ituturing pero sa mga nangyari saken ngayon linggo e masasabi kong napakalaking bagay na nito.

a.) una- naayos ko lahat ang mga dokumento na kailangang ipadala sa australia matapos ang mahigit tatlong araw ng pagaasikaso. bawat araw ay nangangailangan ng humigit kumulang na dalawang oras para sa pagpila, dalawang panyo o bimpo para sa pampunas ng pawis, isang pamaypay panlaban sa init, maraming pera para sa mga bayad sa mga dokumentong kailangan, dalawang tig-500 ml na tubig para sa uhaw at limang libong pagtitimpi sa mga taong walang pakundangan kung mang-inis sa iyong pagpila at sa kanilang katangahan.

b.) ikalawa- nakapagsabi na ako sa IDP na ipadala nila ang resulta ng aking IELTS sa australia kapalit ng tumataginting na P1,400 para makarating ito doon sa loob ng tatlong araw. taliwas ito sa mahigit isang buwan na paghihintay para naman makarating ang stateboard verification ko doon mula sa prc sa halagang P101.

c.) ikatlo- nakauwi na si weng at dala ang isang daang kuwento ng kanyang mga karanasan sa malaysia sa pakikipagtunggali sa pagsagwan. nakakatuwa ang mga karanasan niya at siyempre pa, nakakatuwa ang kanyang pasalubong. may kasama pa palang pansit ang pagdating niya. salamat weng.

d.) ikaapat- nakilala ko si ate aireen na pareho naming gustong manirahan sa australia at doon ay magtrabaho. naging makabuluhan ang aming maikling pagsasama dahil para kaming magkakilala nang sampung taon sa aming mga kuwentuhan. isa itong pagbabago sa aking tingin sa sarili na ako ay kulelat sa pakikipagkapwa-tao lalo na sa mga estranghero.

e.) ikalima at panghuli- dumating na ang go signal para mag-ayos na ng mga kulang na dokumento para sa egypt! ibig sabihin, malapit na akong umalis! yay! ang saya dahil dumating din ang pinakahihintay ko na pagkakataon. subalit, naiipit naman ako ngayon kung kakayanin ko ba ang pagkuha ng NCLEX.

ang daming nangyari na dapat na alalahanin. tulad na lang ng araw na ito. sadyang pambihira dahil ito ay sumisimbolo sa 888. simula pa ng olympics. subalit, mas maganda siguro kung ating tatandaan na ang bawat araw ay mahalaga at dapat na alalahanin. bawat araw ay espesyal. bawat araw ay hindi na muling maibabalik.

Carwash for God

I made this decision today: Carwash as my ministry!

When we moved from another town to another, it was the end. This marked the end of my active participation in our church and to some extent, to the community where I belong. Of course, I was always busy with school. Most of the time, my efforts are all used for school leaving me no chance to go out of our house and get my self working with other youth or kids from our church or our place.

In high school, I was an active member of a certain organization that was doing work for the church, our school and the community nearby. I also became part of our school paper- The Mirror of which I found more meaning in my relationship with the people there especially with our moderator- Mam Helen. There was meaning for my life as a high school student and my experiences have changed me tremendously in ways that are far more beneficial than I thought.

Having finished high school and having to go to college, I said to myself that I will just focus myself on my studies. I said that I had to be serious but this, I believed was a mistake to some point but at least, I finished college on top of my class. Nevertheless, I miss being busy now that most of the time, I do nothing.

Now what about the carwash as my ministry? It is because going to church; we found out that we had visitors. They were not just visitors from nearby towns or wherever but they came from all over the Philippines! They came from all over the country to attend a certain gathering for young people that was held at our church. To this, my grandmother had extended her home to a youth for her to have a place to stay. She came all the way from Isabela and had no idea how to go about the quite remote place of ours. All she had was courage and a map that somehow, she'll reach the place with God's grace. Gee, that was amazing! In my case of having to go to an unfamiliar place, say like going to a certain place in Pasig, I text all my friends just to have directions and guides but she just had to trust God and her self to reach our place. I am just in awe with how these young people are committed to God.

Embarrassed and somehow challenged, I questioned myself about what can I offer to God. He has blessed me with a lot of talents but somehow, I know I am just wasting them and so I had to commit myself to something that I can offer to God. But why carwash? It is because being the only guy left in the house, I am the tasked one to do the job and since I know basic driving skills (quite embarrassing huh?), it was just necessary.



No one should ever look down to us young people. Our age doesn't automatically say that we can do nothing. We offer inspiration and new ideas. I believe that whatever you do, you should do it for the glory of God. Cooking, drawing, singing, driving or just washing our car should all be expressions of our gratitude to God for without Him, we cannot accomplish a thing in our lives. This I say should be my motto from now on knowing that I am serving my King and He should deserve all the best that I can give.

Somewhere Only We Know

Lake House was good. But very unreal. The Holiday is way cooler for me. Kate Winslet is just so amazing. This has been the trend for late Sunday nights- watching DVDs with my sister as we gorge ourselves with love stories.

I was hoping for some reality in these movies that somehow in the future, I might be able to use. Yeah, if I will ever be in that situation because right now, I often wonder if there is a slight chance that I will experience some loving.

Call me pathetic but you know, I have noticed that my life is boring. It sucks I know. To this, I am waiting for something that will bring a lot of changes in my life. At a standstill, I hope to halt this rot and bring forth cool changes in me. You may think that this might be late but I really don't care. Having achieved what I have right now is no better reason for me to trade it with what I think might be a cooler path of life. There are a lot of things in my life right now that deserve more attention than seemingly fleeting feelings.

Rainy days might have caused this feeling and I simply hate it. I know the world is waiting for me to share my self but please give me time.

By the way, I was waiting for the song Somewhere Only We Know by Kean in the film (The Lake House) but I didn't hear it. Was it really part of the movie soundtrack? Guess I need to watch it again. In case you haven't heard of it, here:

Eulogy sa Iyong Shitteous na Buhay My Friend

Dahil nangako ako sa iyo Benj, last na talaga to. Hindi ko lang mapigilan ang sarili ko matapos akong tawagin na pabigat sa mga magulang ko (which my parents never told me) ng isang pseudo-friend.

Yup I am closing my hangups sa isang low-life creature with this entry. Enough is enough. You have done a lot of damage into my beautiful canvass called my life and partly, responsible ako dun. So here I am closing this "little" part with this eulogy to your shitteous life that I have viewed yours as dead long before you reached puberty.

Thank you for you have showed me how great my life is. Sa lahat na lang ng oras na nagkikita tayo, laging ang mga daing mo sa paghihirap sa pag-aaral ang bumubungad saming mga tenga. Nakakasawa. Nakakainis. Manonood na lang ko ng mga balita kesa makinig sa yo.

Thank you for making me realize that I have stood with the simplicity of life not complicating it with frustrations rooted on your ancestors. Mahirap nga kalagayan namin as nurses but I am just so thankful na nurse ako at hindi miserable katulad mo. I know this shit na nangyayari samen e lilipas din. E yung iyo? Friend, wala ka pa sa tunay na kalbaryo niyo.

Thank you dahil sa kayabangan mo, nadidistinguish namin ang dapat na pag-uugali ng isang tao. Sabi nga ulit sa text ni benj, kung gano man kascrewed up ang buhay mo, hindi ka pa rin useless dahil pwede kang gawing bad example. At iyon ang isa sa nagiging papel mo sa amin.

Thank you dahil sa mga delusions of grandeur mo, alam namin na normal kami at grounded pa rin kahit papano. Minsan sana, gawin mong kapani-paniwala ang mga sinasabi mo kahit konti lang.

Thank you dahil sa pagiging user-friendly mo, natuto kami sa mga pinapagawa mo habang ikaw ay walang hirap na nag-eenjoy sa buhay mo free from your responsibilities. Tyong matuto ka naman maging multi-tasker, independent at resourceful. Pinagkakalat mong magaling ka e simpleng paggawa lang ng diagram sa MS Word hindi mo magawa. Tsk Tsk Tsk

Thank you dahil sa pagiging selfish mo, mas nag-eenjoy kami kapag wala ka o paalis ka na sa outing ng tropa. Promise, ang saya namin!

O siya, nakakarami ka na sa space kahit hindi dapat. Hay tapos na ang kabanata sa buhay ko na pinapangit ng isang nilalang na hindi ko alam kung bakit ko pa nakilala.

Paalam sa yo! (Yes!!!!)