Pananalig

tomorrow, it will be the first day of july. and so the year is fast approaching its end while i am slowly picking up myself.

tatlong araw na akong subsob sa report na ginagawa ko. i feel like walking the sahara dessert. endless. tiring. in these moments, pinipilit kong pinapagaan ang bawat sandali sa office.

so congratulate me once and for all dahil si botcha girl ay nagkaroon ng silbi. sa kanyang "uniqueness", nakatagpo ako ng source of happiness at laughter.

ang mga out-of-this-world comments niya at mga thought-provoking choice of words keep me sane. tulad na lang ng pag-iimbestiga niya sa mga makasalanang relasyon ng isang magboss sa isang department. pati ang mga "indulgent" patients na nangangailangan ng financial assistance. pwede na rin ang pagkaskas ng asin sa talampakan ng anak para mawala ang lagnat.

in an instant, nag-iiba ang aura ko. light. bubbly. endearing. all because of botcha girl. i now endure the work environment. tanggal ang animosity.

bukas, i will finish my report na. para makapag-aral na sa school at makapagblog ulit. nagsusuffer na sila...

in botcha girl i trust.