2006
bagyong milengyo. brownout at maulan. bukod pa dyan ang malakas na hangin na muntik nang maglipad sa bubong ng mga kapitbahay ni weng. sa bahay ako nun ni weng. dun ako nagcelebrate ng birthday. hindi ko makakalimutan dahil sa bagyo. oh well, madalas, may bagyo naman sa birthday ko kaya nga nung 7th birthday ko, walang party na naganap. pano ang baha e abot hanggang baywang noon.
ang handa ko e masarap na lucky me pancit canton at monay galing julie's bakery. basa pero meaningful. at least, hindi ako nag-iisa sa birthday. may bisita naman ako nun. si tin. haha. good times. bakit ba kasi pag september maulan.
2007
paalis si daddy papuntang uganda. busy dahil biglaan ang alis niya. sa sobrang biglaan, nakalimutan ng mga magulang ko na birthday ko pala. nagbiyahe kami papuntang airport. yun lang. nakakapagod. special pa rin naman dahil sobrang daming naganap sa taon na to. graduation. board exams.
ang handa ko e doughnut habang kumakain sa bus. hindi naman maulan sa taong ito. mainit pa nga.
2008
sa egypt na to. mag-iisang buwan sa ccu. ang eksena? toxic sa patient. dahil hindi pa marunong ng pamatay na diskarte, 630 pm na nakapaglunch. ang patient ay totoong napakadiwara. maangal at madaming kahilingan sa buhay.
bago ako bumaba para magbreak, nabigyan ako ng 100 pounds haha. regalo? siguro natunugan niya na birthday ko. pangkain din ito at panggrocery. habang mag-isa akong kumakain ng matabang na pasta at chicken fillet, tumabi sa upuan ang isang pinoy nurse. kinumusta ako at hindi ko naiwasan na ilabas ang sama ng loob at katoxican ko sa duty. at the end ng break, bumalik ako nang may ngiti sa labi kahit nagsimulang magdirawa ulit ang matandang pasyente.
walang handa sa bahay at walang celebration. bagsak agad sa kama sa sobrang pagod.
2009
maitim. payat. ito ang itsura ko pero sa totoo lang, masaya ako sa mga panahong ito. katatapos lang ng isang linggong paglalakbay sa egypt at pagbalik ko, apat na araw na lang at uuwi na ako ng pilipinas. hindi na ako babalik sa egypt.
walang pera dahil sa paglalakbay kaya't isang simpleng salu-salo na lang ang naisip ko. ang baked macaroni ni mark at lumpiang shanghai. yun lang. sama na rin despedida ko dito. pero ang mas masaya dito e yung celebration ko sa little buddha sa sharm el sheikh ng red sea. sa isang resto-bar kasama ang mga bagong kaibigan.
bagong kahulugan ng kasiyahan.
2010
nasa trabaho pero hindi kaharap ang makulit na pasyente. kasama ko ang mga bagong office mates. simple lang ang araw ko. walang magarbong selebrasyon. masaya dahil sa mga taong naka-alala at sa mga taong nagbigay panahon para bumati. naramadaman ko ang saya ng isang taong maraming nagmamahal. walang handa pero sagana sa pagmamahal.
thank You Lord!
Tuesday, September 28, 2010
Monday, September 27, 2010
Baka sa Susunod
bukas, birthday ko na.
hindi ko alam kung ano mangyayari bukas. wala naman akong mga expectations o mga wish list ng material na bagay.
sa ngayon, ang gusto ko lang e makaraos kami. makatapos ang kambal. magkaroon ng mas magandang trabaho si ate at kung papalarin sa edad niya, pati na ang aking ama. idagdag pa ang magandan kalusugan at kaligtasan para sa lahat ng mga mahal ko sa buhay.
kung walang regalo, ok lang. kung meron, mas ok. dumating na ako sa punto ng buhay ko na alam kung ano ang mas importante. kung ano ang mas makakapagpasaya. ang mga kaibigan. mga TV series na sinusubaybayan ko. mga pagkaing masarap. pagkakataong makatulog nang mas matagal.
nung hulyo, ang tanging gusto ko lamang ay magkatrabaho bago sumapit ang aking kaarawan. natupad naman iyon.
kaya nung tanungin ako ng aking boss ngayon kung ano ang gusto ko, hindi ako makasagot. sinabi ko na lamang na wala. nagulat ang lahat. madalang lang daw magtanong ang aming boss kaya bakit ko daw pinakawalan ang pagkakataon.
sa loob ko, hindi pa ito ang takdang panahon. darating din ako sa pagkakataon na hihingin ko ang kalayaan sa departamentong ito at lilipat na sa nursing.
baka sa susunod na birthday.
hindi ko alam kung ano mangyayari bukas. wala naman akong mga expectations o mga wish list ng material na bagay.
sa ngayon, ang gusto ko lang e makaraos kami. makatapos ang kambal. magkaroon ng mas magandang trabaho si ate at kung papalarin sa edad niya, pati na ang aking ama. idagdag pa ang magandan kalusugan at kaligtasan para sa lahat ng mga mahal ko sa buhay.
kung walang regalo, ok lang. kung meron, mas ok. dumating na ako sa punto ng buhay ko na alam kung ano ang mas importante. kung ano ang mas makakapagpasaya. ang mga kaibigan. mga TV series na sinusubaybayan ko. mga pagkaing masarap. pagkakataong makatulog nang mas matagal.
nung hulyo, ang tanging gusto ko lamang ay magkatrabaho bago sumapit ang aking kaarawan. natupad naman iyon.
kaya nung tanungin ako ng aking boss ngayon kung ano ang gusto ko, hindi ako makasagot. sinabi ko na lamang na wala. nagulat ang lahat. madalang lang daw magtanong ang aming boss kaya bakit ko daw pinakawalan ang pagkakataon.
sa loob ko, hindi pa ito ang takdang panahon. darating din ako sa pagkakataon na hihingin ko ang kalayaan sa departamentong ito at lilipat na sa nursing.
baka sa susunod na birthday.
Saturday, September 25, 2010
Alaala ng Isang Pagtatapos
sa araw na ito, nagtapos ang lahat...ang katapusan ng isang taon na pamamalagi sa Egypt.
ang tahanan ng mga pyramids...
ang pagtatrabaho sa isang napakachallenging na hospital...
ang pagkain ng big meal tuwing day shift...
ang pagdamay ng mga taong nagpapagaan ng duty...ate emma, shiela, doctor shamy, mohammad (na nurse at porter), hanan at safaa...
ang pagkakaroon ng bagong pamilya at kaibigan...
ang pagsama ng mga kaibigan sa galaan kahit sa tuktok ng Mt. Sinai...
o kahit mag-isa lang sa mga paglalakbay...
basta sa pagdiriwang ng aking kaarawan ay hindi nag-iisa...
salamat Egypt. utang ko ang mga karanasan sa buhay na nagpapatibay sa akin. ang mga kaibigan na nagpapa-alala na laging may kamay na aalalay sa iyo sa hirap man o ginhawa. sa mga napakagandang tanawin na nagsasabing ang lahat ay kayang marating ng isang taong naniniwala.
sa araw na ito, ang buhay ko ay nagsisimula ulit...
ang tahanan ng mga pyramids...
ang pagtatrabaho sa isang napakachallenging na hospital...
ang pagkain ng big meal tuwing day shift...
ang pagdamay ng mga taong nagpapagaan ng duty...ate emma, shiela, doctor shamy, mohammad (na nurse at porter), hanan at safaa...
ang pagkakaroon ng bagong pamilya at kaibigan...
ang pagsama ng mga kaibigan sa galaan kahit sa tuktok ng Mt. Sinai...
o kahit mag-isa lang sa mga paglalakbay...
basta sa pagdiriwang ng aking kaarawan ay hindi nag-iisa...
salamat Egypt. utang ko ang mga karanasan sa buhay na nagpapatibay sa akin. ang mga kaibigan na nagpapa-alala na laging may kamay na aalalay sa iyo sa hirap man o ginhawa. sa mga napakagandang tanawin na nagsasabing ang lahat ay kayang marating ng isang taong naniniwala.
sa araw na ito, ang buhay ko ay nagsisimula ulit...
Baligtad
nag-usap kami ni sheng.
ano nga ba ang mararamdaman mo kapag narinig mo ang iyong ama na inahahabilin na kayong magkakapatid sa kanyang kapatid at mga kaibigan? na bukas o sa makalawa, maari na siyang mamahinga nang lubusan?
wala akong naisagot kay sheng. isang matagal na pananahimik habang pinipilit na pagaanin ang sitwasyon ang aking tugon.
ang mga tanong lang ang pumuno sa blangko kong isipan. mas nanaisin mo bang mamahinga na ang iyong ama? kahit alam mong siya na lang ang iyong natitirang magulang? araw- araw, nakikita mo siyang nakaratay. nakikibuno sa sakit na biglaang dumapo habang pinipilit na maging matatag laban sa pangungulila sa asawang kelan lang namayapa.
e ang maging ulila? kaya mo ba?
kayong magkakapatid na lamang ang matitirang haharap sa mga darating pang umaga. kapag may mga tanong ka na ang tanging makakasagot lang ay ang dunong na dulot ng edad, san ka huhugot ng sagot?
sa tuwing mag-uusap kami ni sheng, parang ako ang tinutulungan niya. imbes na siya. siguro, ito ang paraan ng Diyos para matahimik ako sa mga kalungkutan ko na nag-uugat sa mga bagay bagay sa paligid. sa pamilya. sa trabaho. laging nababaligtad ang aking pananaw kapag nag-uusap kami.
minsan ata, dapat baligtad na lang ang mundo ko.
ano nga ba ang mararamdaman mo kapag narinig mo ang iyong ama na inahahabilin na kayong magkakapatid sa kanyang kapatid at mga kaibigan? na bukas o sa makalawa, maari na siyang mamahinga nang lubusan?
wala akong naisagot kay sheng. isang matagal na pananahimik habang pinipilit na pagaanin ang sitwasyon ang aking tugon.
ang mga tanong lang ang pumuno sa blangko kong isipan. mas nanaisin mo bang mamahinga na ang iyong ama? kahit alam mong siya na lang ang iyong natitirang magulang? araw- araw, nakikita mo siyang nakaratay. nakikibuno sa sakit na biglaang dumapo habang pinipilit na maging matatag laban sa pangungulila sa asawang kelan lang namayapa.
e ang maging ulila? kaya mo ba?
kayong magkakapatid na lamang ang matitirang haharap sa mga darating pang umaga. kapag may mga tanong ka na ang tanging makakasagot lang ay ang dunong na dulot ng edad, san ka huhugot ng sagot?
sa tuwing mag-uusap kami ni sheng, parang ako ang tinutulungan niya. imbes na siya. siguro, ito ang paraan ng Diyos para matahimik ako sa mga kalungkutan ko na nag-uugat sa mga bagay bagay sa paligid. sa pamilya. sa trabaho. laging nababaligtad ang aking pananaw kapag nag-uusap kami.
minsan ata, dapat baligtad na lang ang mundo ko.
Friday, September 24, 2010
Mata
my dad was persistent. he told me to talk to my cousin. said she wanted to give me some words. some warnings.
i was never really interested to hear her. she is my cousin and the idea of her knowing my inner thoughts or my future is freaky. besides, we were really not close.
but dad called me while i was busy with my report. it was weird because we never really talk about serious stuff. all the things that my cousin told him, he shared it with me. proud. perfectionist. that is how i am he said and from their observation, it is true that i am like that picture of a hard to please person.
i listened. never bothered to defend myself. it is out in the open. what more can i say? might as well give acceptance a chance. and from that sales talk, i finally obliged to communicate with my cousin.
the chat was uplifting. focusing on life's experiences. it was good. just good.
i will stop it from here. i have to hold on to my own beliefs and judgment. i hope my parents will do the same. she may see the future or the situation from a different side but i believe God controls everything.
He sees everything. He sees our financial troubles. my constant senseless thoughts regarding my career path. my insecurities. my inadequacies. His eyes are on me...
i was never really interested to hear her. she is my cousin and the idea of her knowing my inner thoughts or my future is freaky. besides, we were really not close.
but dad called me while i was busy with my report. it was weird because we never really talk about serious stuff. all the things that my cousin told him, he shared it with me. proud. perfectionist. that is how i am he said and from their observation, it is true that i am like that picture of a hard to please person.
i listened. never bothered to defend myself. it is out in the open. what more can i say? might as well give acceptance a chance. and from that sales talk, i finally obliged to communicate with my cousin.
the chat was uplifting. focusing on life's experiences. it was good. just good.
i will stop it from here. i have to hold on to my own beliefs and judgment. i hope my parents will do the same. she may see the future or the situation from a different side but i believe God controls everything.
He sees everything. He sees our financial troubles. my constant senseless thoughts regarding my career path. my insecurities. my inadequacies. His eyes are on me...
Saturday, September 18, 2010
Gayuma
it started with the end of my cousin's marriage.
lost, she started to look for answers. as culture would have it, "gayuma" might be a possibility. but to confirm is like a mountain that is unreachable. out of nowhere, jonah came to the rescue. how could we forget that her older sister who used to worked with us, was treated by her uncle?
that uncle of jonah had some answers.
so from there, it was like light was coming out in a room that is full of darkness. my sister sought for answers as well but she was stubborn and would not let go of her ex-boyfriend. it was at that moment when jonah's uncle saw me. my suffering. the pressure from my parents. my short temper. my worries. all that i try to keep by myself were all exposed.
and i listened. i took some advice. i obeyed with his instructions which were mostly about praying and having faith. of changing attitudes and being positive. even to this day, i have asked for his guidance.
then came the bigger search for answer: why our family, the whole side of my dad's family, unable to reach success. apparently, there is this relative who instead of praying for us, is heaping curses. how did he know? i really don't know also. maybe in his dreams or in a different state, he was able to see the cousin of my dad who is based in singapore!
at this time, i am not trying to convince you to believe but thing is, there are some things that made me shiver for he was able to know intimated details of our family!
he was able to know that my dad brought something for my grandfather but nothing for my grandmother. that a cousin of mine was adopted and many other things. and so my relatives listened and gave it a thought. prayed together as a family as he instructed as to do.
but it was getting complicated from here. one of my aunts told my cousin who is based in paris. she was furious and apparently, had her third eye opened. a form of mental or psychic confrontation happened. as a result, my cousin started to talk to each and every one of us to give warning and most of all, advice.
to be continued....
lost, she started to look for answers. as culture would have it, "gayuma" might be a possibility. but to confirm is like a mountain that is unreachable. out of nowhere, jonah came to the rescue. how could we forget that her older sister who used to worked with us, was treated by her uncle?
that uncle of jonah had some answers.
so from there, it was like light was coming out in a room that is full of darkness. my sister sought for answers as well but she was stubborn and would not let go of her ex-boyfriend. it was at that moment when jonah's uncle saw me. my suffering. the pressure from my parents. my short temper. my worries. all that i try to keep by myself were all exposed.
and i listened. i took some advice. i obeyed with his instructions which were mostly about praying and having faith. of changing attitudes and being positive. even to this day, i have asked for his guidance.
then came the bigger search for answer: why our family, the whole side of my dad's family, unable to reach success. apparently, there is this relative who instead of praying for us, is heaping curses. how did he know? i really don't know also. maybe in his dreams or in a different state, he was able to see the cousin of my dad who is based in singapore!
at this time, i am not trying to convince you to believe but thing is, there are some things that made me shiver for he was able to know intimated details of our family!
he was able to know that my dad brought something for my grandfather but nothing for my grandmother. that a cousin of mine was adopted and many other things. and so my relatives listened and gave it a thought. prayed together as a family as he instructed as to do.
but it was getting complicated from here. one of my aunts told my cousin who is based in paris. she was furious and apparently, had her third eye opened. a form of mental or psychic confrontation happened. as a result, my cousin started to talk to each and every one of us to give warning and most of all, advice.
to be continued....
Staying
hirap akong magblog.
at work, i get to open blogger and create some posts but the motivation was left in the heart of sampaloc while trying to extend sleep. and as if my responsibility is really that big to my few readers, i had to find some inspiration to write about.
so tuesday was that day when i thought i reached my limit with my new work. you see, i love to relax and enjoy the idea that i have no more work to do. i was wrong.
my boss decided that reviewing the study that i facilitated should be done by at least few hours before he will present it to the management. so i panicked. and i felt the pressure building in. he was not getting my line of thought and i was getting frustrated.
then time suddenly felt that i could use some slowing of the clock's hands. i typed like there was no tomorrow. i faced the computer like i was alone in the room. finally, it was done.
in my mind, i told myself that this is it. i will just stay here before i will get to be regularized (oh how assuming i have become!). but then, i felt the day hugged me and offered some comfort that these things are but normal. i gave in and breathed in the air of acceptance, humility and patience.
this is my life now. not near any patients or the alarms of syringe pumps. i am in my slacks not in my scrub suit. i give reports not medications. is this what i wanted? no. but just because i have not really realized what i wanted to do. so from here and there, i am staying.
at work, i get to open blogger and create some posts but the motivation was left in the heart of sampaloc while trying to extend sleep. and as if my responsibility is really that big to my few readers, i had to find some inspiration to write about.
so tuesday was that day when i thought i reached my limit with my new work. you see, i love to relax and enjoy the idea that i have no more work to do. i was wrong.
my boss decided that reviewing the study that i facilitated should be done by at least few hours before he will present it to the management. so i panicked. and i felt the pressure building in. he was not getting my line of thought and i was getting frustrated.
then time suddenly felt that i could use some slowing of the clock's hands. i typed like there was no tomorrow. i faced the computer like i was alone in the room. finally, it was done.
in my mind, i told myself that this is it. i will just stay here before i will get to be regularized (oh how assuming i have become!). but then, i felt the day hugged me and offered some comfort that these things are but normal. i gave in and breathed in the air of acceptance, humility and patience.
this is my life now. not near any patients or the alarms of syringe pumps. i am in my slacks not in my scrub suit. i give reports not medications. is this what i wanted? no. but just because i have not really realized what i wanted to do. so from here and there, i am staying.
Saturday, September 11, 2010
Question and Answer
palaisipan sa amin kung bakit ganito ang naging kinahantungan ng aming karera.
ano nga ba ang kulang? ano ang naging pagkukulang namin sa kanilang pamantayan? sadya ba kaming hindi karapat dapat para hindi bigyan ng pagkakataon? bakit nga ba?
para sa akin at kay weng, nanatili itong isang malaking tanong hanggang ngayon. ngunit para kay sheng, ang lahat ay nasagot sa itinakdang panahon.
kung hindi niyo natatandaan si sheng, siya yung kaibigan ko na naghintay ng mahigit dalawang taon para makapagtrabaho sa new zealand. hanggang sa hindi na natuloy.
taong 2007 nung kami ay gumradweyt. hanggang ngayon, ni minsan ay hindi nakapagtrabaho si sheng sa ospital. nandyan ng isang hakbang nalang at tanggap na siya sa trabaho. ngunit hindi. ipapatawag ang lima pero siya ay nanatiling naghihintay.
cum laude si sheng. above 80% ang board rating. ano pa ba kulang? o higit sa lahat, ano ang dahilan?
sa mga pagkakataon na wala kaming parehong trabaho, madalas kaming magchat. nagbibigay ng encouragement at nagtutulungan na labanan ang depression sa pagiging jobless at frustrated. lalo na pag alam namin na ang mga ilang kabatch o kaklase na bulakbol sa klase ay nagtatrabaho na sa mga ospital. noong nakaraan buwan, habang ako ay busy sa pag-aayos ng requirements sa aking bagong trabaho, labis akong nagulat at nalungkot sa natanggap kong text.
malubha ang sakit ng mga magulang ni sheng. parehong stage 4 na cancer. ang kanyang ama, sa spinal cord na nagdulot ng pagkaparalisa mula nipple line pababa ng kanyang katawan. ang kanyang ina naman, sa breast. nalaman na lamang na maysakit ang ina ng maospital ito dahil may tubig na pala sa baga ang kanyang ina. malala na pareho.
apat na magkakapatid sina sheng. ang kuya niya ng isang guro, siya na nurse at ang dalawang kapatid pa niya na pareho pang nasa kolehiyo. ang isa, kumukuha ng densistry at ang isa ay sa kursong nutrition. mga magsasaka ang kanyang magulang pero lumaki silang marangal at matatalino.
sa isang iglap, ang pagiging magulang ay naatang kay sheng. bilang nurse, naging natural ang pumagitna sa mga desisyong pangkalusugan at sa mga bagay na hindi na kayang desisyunan ng kanyang kuya. sa mga pagkakataong ito, si sheng na ang tumayo bilang ina at ama ng kanyang pamilya.
at nung martes, nakapiling na ng ina ni sheng ang Panginoon. sa isang buwan lamang na abiso ng sakit ng kanyang ina, ang laban ay natapos na habang ang kanyang ama ay patuloy na nakaratay sa banig ng karamdaman.
kanina, nagpunta ako sa burol ng kanyang ina. sa pananahimik namin, pareho naming napagtanto ang dahilan ng kanyang pagiging tambay. ang kawalan ng pagkakataon na maipamalas ang kanyang galing sa aming propesyon. iyon pala ay magsilbi sa pinakamahalagang pasyente ng kanyang buhay: ang kanyang mga magulang.
walang pagsisi. handa siya sa pagkawala ng kanyang ina. sa mga panahon na wala siyang trabaho, nilubos niya ang mga oras na makapiling at makasama ang kanyang pamilya. naging masaya sila sa kanilang mga camping at mga paglalakbay pati na rin sa mga kuwentuhan nila.
"kung nagkatrabaho ako, magiging isang malaking pagsisi ang aking pagtanggap sa pagkakataon na 'yon," sambit ni sheng. totoo nga naman. ang mga oras na nailaan dapat sa trabaho ay kanyang nagugol sa paglikha ng mga alaala na mananatili sa kanya habang buhay.
sa paghahanap ng mga sagot, ninais ko munang magpahinga. tanggapin ang mga bagay bagay at ibubulong sa aking isip na ang lahat ng ito ay may dahilan. hindi man ako natuloy sa u.k. at ngayon ay nagtatatrabaho ako hindi bilang isang nurse. ang aming pinansyal na kalagayan ay naghihingalo na at maraming alingasngas ang bumabagabag sa aming pamilya.
subalit, hahayaan ko na lamang ito. darating din ang panahon na ang lahat ay matutuldukan ng isang sagot sa tanong na bakit.
ano nga ba ang kulang? ano ang naging pagkukulang namin sa kanilang pamantayan? sadya ba kaming hindi karapat dapat para hindi bigyan ng pagkakataon? bakit nga ba?
para sa akin at kay weng, nanatili itong isang malaking tanong hanggang ngayon. ngunit para kay sheng, ang lahat ay nasagot sa itinakdang panahon.
kung hindi niyo natatandaan si sheng, siya yung kaibigan ko na naghintay ng mahigit dalawang taon para makapagtrabaho sa new zealand. hanggang sa hindi na natuloy.
taong 2007 nung kami ay gumradweyt. hanggang ngayon, ni minsan ay hindi nakapagtrabaho si sheng sa ospital. nandyan ng isang hakbang nalang at tanggap na siya sa trabaho. ngunit hindi. ipapatawag ang lima pero siya ay nanatiling naghihintay.
cum laude si sheng. above 80% ang board rating. ano pa ba kulang? o higit sa lahat, ano ang dahilan?
sa mga pagkakataon na wala kaming parehong trabaho, madalas kaming magchat. nagbibigay ng encouragement at nagtutulungan na labanan ang depression sa pagiging jobless at frustrated. lalo na pag alam namin na ang mga ilang kabatch o kaklase na bulakbol sa klase ay nagtatrabaho na sa mga ospital. noong nakaraan buwan, habang ako ay busy sa pag-aayos ng requirements sa aking bagong trabaho, labis akong nagulat at nalungkot sa natanggap kong text.
malubha ang sakit ng mga magulang ni sheng. parehong stage 4 na cancer. ang kanyang ama, sa spinal cord na nagdulot ng pagkaparalisa mula nipple line pababa ng kanyang katawan. ang kanyang ina naman, sa breast. nalaman na lamang na maysakit ang ina ng maospital ito dahil may tubig na pala sa baga ang kanyang ina. malala na pareho.
apat na magkakapatid sina sheng. ang kuya niya ng isang guro, siya na nurse at ang dalawang kapatid pa niya na pareho pang nasa kolehiyo. ang isa, kumukuha ng densistry at ang isa ay sa kursong nutrition. mga magsasaka ang kanyang magulang pero lumaki silang marangal at matatalino.
sa isang iglap, ang pagiging magulang ay naatang kay sheng. bilang nurse, naging natural ang pumagitna sa mga desisyong pangkalusugan at sa mga bagay na hindi na kayang desisyunan ng kanyang kuya. sa mga pagkakataong ito, si sheng na ang tumayo bilang ina at ama ng kanyang pamilya.
at nung martes, nakapiling na ng ina ni sheng ang Panginoon. sa isang buwan lamang na abiso ng sakit ng kanyang ina, ang laban ay natapos na habang ang kanyang ama ay patuloy na nakaratay sa banig ng karamdaman.
kanina, nagpunta ako sa burol ng kanyang ina. sa pananahimik namin, pareho naming napagtanto ang dahilan ng kanyang pagiging tambay. ang kawalan ng pagkakataon na maipamalas ang kanyang galing sa aming propesyon. iyon pala ay magsilbi sa pinakamahalagang pasyente ng kanyang buhay: ang kanyang mga magulang.
walang pagsisi. handa siya sa pagkawala ng kanyang ina. sa mga panahon na wala siyang trabaho, nilubos niya ang mga oras na makapiling at makasama ang kanyang pamilya. naging masaya sila sa kanilang mga camping at mga paglalakbay pati na rin sa mga kuwentuhan nila.
"kung nagkatrabaho ako, magiging isang malaking pagsisi ang aking pagtanggap sa pagkakataon na 'yon," sambit ni sheng. totoo nga naman. ang mga oras na nailaan dapat sa trabaho ay kanyang nagugol sa paglikha ng mga alaala na mananatili sa kanya habang buhay.
sa paghahanap ng mga sagot, ninais ko munang magpahinga. tanggapin ang mga bagay bagay at ibubulong sa aking isip na ang lahat ng ito ay may dahilan. hindi man ako natuloy sa u.k. at ngayon ay nagtatatrabaho ako hindi bilang isang nurse. ang aming pinansyal na kalagayan ay naghihingalo na at maraming alingasngas ang bumabagabag sa aming pamilya.
subalit, hahayaan ko na lamang ito. darating din ang panahon na ang lahat ay matutuldukan ng isang sagot sa tanong na bakit.
Embraced
i have changed.
the blog that is and somehow, some aspects of my life. since i have work now and my life is somewhere in a place unexpected, all are embraced by me with open arms.
cheers to all these blessings!
the blog that is and somehow, some aspects of my life. since i have work now and my life is somewhere in a place unexpected, all are embraced by me with open arms.
cheers to all these blessings!
Bundok
ang
mga bundok
ng mga pagsubok ay
hindi natatapos sa isang
araw. o sa isang natahak na tuktok.
mahaba pa ang araw. madami pang bundok ang
naghihintay sa aking pagdating. aking aakyatin tangan ang isang
hangarin: ang makarating sa rurok at malanghap ang sariwang hangin ng tagumpay.
One Week
one week has passed. another chapter. another season in my life. another chance to reflect and see things in a deeper sense.
restless. the constant thought is not doing me any good. each day, i try to write in my mind what my next step will be. then, my eyes do not stop in searching for opportunities. and honestly, i am getting tired in search for the next big thing for me.
this is my problem. i always plan. i won't stop writing my own life but thing is, my life is not something that comes out as the scripted teleserye in abs cbn. it is something that always changes and that there are always those circumstances i cannot control. maybe, it might be good for me now to just stop and try to feel what is happening around me. then, take it from there. no cues as to what the next scene will be. spontaneous. natural. not asking anything from me. i just have to take it.
distracted. that frequent wandering of my mind has lead me to be distracted. lost focus on what i should be doing. all those things that i have wanted to do are covered in deep dust of distraction as reality sets in. problems arise and i have nowhere to go but travel with my mind.
i know that my mind can be powerful at will. i thought of doing several entries for my blog but yeah, i got distracted again and now i am struggling to finish this one. this is getting worse.
envy. should i? when you get to see the life that you envisioned on a daily basis, don't you feel envious of the fact that your dreams did not come true? or do you look on the other side of the coin and think of what you can do with a different path of that dream that you were wishing to come true?
can we just have an instant re-orientation of how we see things? i think i might benefit from it so just for once, i can have a positive outlook.
restless. the constant thought is not doing me any good. each day, i try to write in my mind what my next step will be. then, my eyes do not stop in searching for opportunities. and honestly, i am getting tired in search for the next big thing for me.
this is my problem. i always plan. i won't stop writing my own life but thing is, my life is not something that comes out as the scripted teleserye in abs cbn. it is something that always changes and that there are always those circumstances i cannot control. maybe, it might be good for me now to just stop and try to feel what is happening around me. then, take it from there. no cues as to what the next scene will be. spontaneous. natural. not asking anything from me. i just have to take it.
distracted. that frequent wandering of my mind has lead me to be distracted. lost focus on what i should be doing. all those things that i have wanted to do are covered in deep dust of distraction as reality sets in. problems arise and i have nowhere to go but travel with my mind.
i know that my mind can be powerful at will. i thought of doing several entries for my blog but yeah, i got distracted again and now i am struggling to finish this one. this is getting worse.
envy. should i? when you get to see the life that you envisioned on a daily basis, don't you feel envious of the fact that your dreams did not come true? or do you look on the other side of the coin and think of what you can do with a different path of that dream that you were wishing to come true?
can we just have an instant re-orientation of how we see things? i think i might benefit from it so just for once, i can have a positive outlook.
Sunday, September 5, 2010
Happiness Realized
happiness is in my heart today.
i got to see some old friends and meet new friends. went malling until i was dead tired from window shopping and finally ended the day by hearing a mass from a nearby church.
i may be single but whenever i am with my friends, i feel life is complete with them.
i may be poor but i am healthy. i am able to function properly.
i may be a sinner but i feel His love flowing.
and it all started with me attending a christening of poan's son. and not making expectations that can cloud my curious heart. i talked a lot and i opened to other people.
i never knew this could be so much fun...
thank You Lord! now i am ready to work tomorrow...
i got to see some old friends and meet new friends. went malling until i was dead tired from window shopping and finally ended the day by hearing a mass from a nearby church.
i may be single but whenever i am with my friends, i feel life is complete with them.
i may be poor but i am healthy. i am able to function properly.
i may be a sinner but i feel His love flowing.
and it all started with me attending a christening of poan's son. and not making expectations that can cloud my curious heart. i talked a lot and i opened to other people.
i never knew this could be so much fun...
thank You Lord! now i am ready to work tomorrow...
Saturday, September 4, 2010
Not What You Think
i am just moving on.
that's it. it is not what you think. that i am apathetic or that i am escaping the sad truth.
what has been done has been one. what has been said has been said. no taking back. no looking back. i just have to deal with what is presented to me right now. there is so much shit to be taken care of in my life than add to those people obsessed with news or everything bad that has happened.
oh crap! there are still 30 graphs to be made for my study! got to go now...
that's it. it is not what you think. that i am apathetic or that i am escaping the sad truth.
what has been done has been one. what has been said has been said. no taking back. no looking back. i just have to deal with what is presented to me right now. there is so much shit to be taken care of in my life than add to those people obsessed with news or everything bad that has happened.
oh crap! there are still 30 graphs to be made for my study! got to go now...
Clarity
“To live alone is the fate of all great souls.”
i read it from someone's blog but it was actually from Schopenhauer.
three weeks from now, i will be turning 25. it made me think a lot. as to where i am now and where i will be years from now. and for 24 years, i have been alone. i mean the alone concept of not being in a relationship. i have noticed that this certain concept has become more existent the past few years. maybe since the last two years of my life that had passed.
then that quote from Schopenhauer.
it was more of a question for me. am i great? no. so why then am i fated to live alone? i am not great. i am average in most cases. i do not stand out in the crowd. so does that exempt me from having that same fate of all great souls?
clarity please. i need it.
or maybe somebody who will be with me.
22 days more and a quarter of my life will be written as chapters done in my book of life. i just hope that the next chapters will be shared with somebody because i am not great so please, spare me from that very sad fortune for all great souls.
i read it from someone's blog but it was actually from Schopenhauer.
three weeks from now, i will be turning 25. it made me think a lot. as to where i am now and where i will be years from now. and for 24 years, i have been alone. i mean the alone concept of not being in a relationship. i have noticed that this certain concept has become more existent the past few years. maybe since the last two years of my life that had passed.
then that quote from Schopenhauer.
it was more of a question for me. am i great? no. so why then am i fated to live alone? i am not great. i am average in most cases. i do not stand out in the crowd. so does that exempt me from having that same fate of all great souls?
clarity please. i need it.
or maybe somebody who will be with me.
22 days more and a quarter of my life will be written as chapters done in my book of life. i just hope that the next chapters will be shared with somebody because i am not great so please, spare me from that very sad fortune for all great souls.
Perfection Personified
so kailangan talagang may ganun sa bawat kasama sa trabaho?
wala nga talagang perpekto. konsepto lang siya. isang mataas na pamantayan sa buhay ng tao. madalas, nawawala sa isip natin na isa lamang siyang ideya na kailanman ay hindi makakamtam.
gaya na lang sa trabaho ko.
maliit lang ang departamento namin. si boss, dalawang supervisor at apat kaming quality analyst. lahat sila, matagal na ospital puwera kay boss na kareregular lang last month. wala akong problema kay boss. wala rin akong problema sa dalawang supervisor. ang problema ko ay ang isang kasama kong quality analyst.
ginusto kong magtrabaho dahil gusto kong malayo sa bunganga ng aking monster mom. i mean, minsan, gusto kong makaiwas sa kanyang mga rants at mga opinyon sa buhay. opinionated din kasi ako pero hinahayaan ko lang silang manatili sa sulok ng utak ko pwera nalang kung hindi ko mapigilan.
ninais ko din na maappreciate ang mga inputs ko. pinapahalagahan sila at kung hindi naaayon, mapansin ang aking effort.
heto ngayon, kailanman, imposible na magkaron ng isang perpektong working environment. yung lahat, natutuwa ka at bawat umaga, gusto mo silang makita. may harmony. walang negative forces. maayos makiusap. magaling makitungo sa bawat isa.
well, itong kasama ko sa office, ay isang malaking katotohanan nito. siya ang tanging panira sa konsepto ng perpeksyon ng isang harmonious working environment. isa siyang....
halimaw!
dahil gusto niya, siya lagi ang kumain ng atensyon. gusto niyang nakawin ang lahat ng kredito sa buhay. ang kagalingan, sa kanya. ang pinakamahirap, sa kanya pa rin. ang mga karanasan ng iba, sa kanya din plus marami pang mga halong pampadagdag kulay ng kanyang kuwento.
magtatanong pero sasabihan ka ng "hindi kasi ganito yun." mageexplain ka sa inquiry niya pero ipipilit ang kanya. ano ba?
ayaw kong maging snob. ayaw kong maging intimidating. ayaw kong maging sarcastic. ayaw kong maging sarado sa mga tao sa paligid ko. pero, nahihirapan akong magpakatotoo sa sarili ko.
si ate na kasama ko sa trabaho, masyado kasing know-it-all. para sa kanya, alam niya lahat. ang mga experiences namin, naranasan na rin niya. kung mahirap ang trabaho ko, mas mahirap daw ang kanya.
o sige sayo na lahat. ikaw na ang magaling. ikaw na ang pinakamatalino. ikaw na ang pinaka may alam sa lahat. ikaw na ang pinagpala.
basta ako, tatapusin ko ang study ko. goodluck sa monthly, quarterly at yearly reports mo! tsuk!
wala nga talagang perpekto. konsepto lang siya. isang mataas na pamantayan sa buhay ng tao. madalas, nawawala sa isip natin na isa lamang siyang ideya na kailanman ay hindi makakamtam.
gaya na lang sa trabaho ko.
maliit lang ang departamento namin. si boss, dalawang supervisor at apat kaming quality analyst. lahat sila, matagal na ospital puwera kay boss na kareregular lang last month. wala akong problema kay boss. wala rin akong problema sa dalawang supervisor. ang problema ko ay ang isang kasama kong quality analyst.
ginusto kong magtrabaho dahil gusto kong malayo sa bunganga ng aking monster mom. i mean, minsan, gusto kong makaiwas sa kanyang mga rants at mga opinyon sa buhay. opinionated din kasi ako pero hinahayaan ko lang silang manatili sa sulok ng utak ko pwera nalang kung hindi ko mapigilan.
ninais ko din na maappreciate ang mga inputs ko. pinapahalagahan sila at kung hindi naaayon, mapansin ang aking effort.
heto ngayon, kailanman, imposible na magkaron ng isang perpektong working environment. yung lahat, natutuwa ka at bawat umaga, gusto mo silang makita. may harmony. walang negative forces. maayos makiusap. magaling makitungo sa bawat isa.
well, itong kasama ko sa office, ay isang malaking katotohanan nito. siya ang tanging panira sa konsepto ng perpeksyon ng isang harmonious working environment. isa siyang....
halimaw!
dahil gusto niya, siya lagi ang kumain ng atensyon. gusto niyang nakawin ang lahat ng kredito sa buhay. ang kagalingan, sa kanya. ang pinakamahirap, sa kanya pa rin. ang mga karanasan ng iba, sa kanya din plus marami pang mga halong pampadagdag kulay ng kanyang kuwento.
magtatanong pero sasabihan ka ng "hindi kasi ganito yun." mageexplain ka sa inquiry niya pero ipipilit ang kanya. ano ba?
ayaw kong maging snob. ayaw kong maging intimidating. ayaw kong maging sarcastic. ayaw kong maging sarado sa mga tao sa paligid ko. pero, nahihirapan akong magpakatotoo sa sarili ko.
si ate na kasama ko sa trabaho, masyado kasing know-it-all. para sa kanya, alam niya lahat. ang mga experiences namin, naranasan na rin niya. kung mahirap ang trabaho ko, mas mahirap daw ang kanya.
o sige sayo na lahat. ikaw na ang magaling. ikaw na ang pinakamatalino. ikaw na ang pinaka may alam sa lahat. ikaw na ang pinagpala.
basta ako, tatapusin ko ang study ko. goodluck sa monthly, quarterly at yearly reports mo! tsuk!
Subscribe to:
Posts (Atom)