Pagodness

magpapahinga lang.

i wanted to blog more about this day's events pero hindi ko na talaga kayang magkuwento.

be back tomorrow!

Price Tag

today, i received my cheque for my loan. and with that, i am bound to stay in my current work place.

now i have talked about my "intense" desire to go back to my profession. with the money i have, i can make baby steps towards becoming qualified shall that time comes.

as the middle of the year is fast approaching, plans for seminars and other training are being made in our department. of course, without my interest or enthusiasm towards those courses offered. in my mind, i think that i will benefit more if i will pursue advanced cardiac life support. or i.v. therapy updates.

i hope i will never be tempted to squander the money. now i can hear Jessie J. in my mind singing the song price tag.

Small Voice

now i have a reason. i know now what to say if the time comes for me to transfer to the nursing division.

i just can't help myself but to feel for the nurses and doctors against the unjust and premature judgments of people i work with.

as much as i try to explain to them that what you see is just the tip of the iceberg and that patients are unique in their signs and symptoms, their brains are closed to try listening to the small voice that i have in the office.

now i will have to wait for few more months. january to be exact for my attempts to break my separation from nursing. i truly miss nursing.



i just don't want that small voice to die. all i have now is nursing.

*picture taken here.

Kahon

labels. tags. categories. names.

iisa lahat ang purpose- to put someone or something in what is perceived as its place. kasalanan ata ng utak why people put labels to anyone and anything.

i am coming from an incident this morning with dead wood girl opening it up. tinanong niya kung bading ang isang head ng isang area. malumanay daw kasi magsalita. tinanong lang naman daw siya ng isang kasama sa trabaho. sabi ko, sa nursing kailangan caring ka. ang trabaho e by nature e pangbabae talaga. kung malumanay siyang magsalita, dala yun ng trabaho niya.

gusto mo ba ng bastos at sigang nurse? lalo na kapag sa intensive care unit ka? ung mala-robin padilla na style ba. naalala ko tuloy ang isang nurse na nagpapaclearance sa office namen. sige tawagin na nating astig siya pero kung makapagsalita e may pagkabarumbado.

dahil dun, walang gustong humarap sa nurse na yun.

hindi pa ba sapat na katunayan na ang isang tao e nakapagtaguyod ng pamilya? nagtatrabaho nang maayos at may malaking pakinabang sa pamayanan? dahil ba sa boses e sasabihan ng bading?

ang mga pinoy in particular e mahilig talaga sa labels. o ang gawaing alamin kung ano ang sexual orientation ng mga tao. dahil sa boses e bading na. dahil mahinhin kumain at hindi parang patay gutom bading na.

dahil maikli ang buhok e tomboy na siya. dahil may tatto e addict na siya. dahil tahimik e snobbish at masungit na. lahat ay dapat may label. hindi makuntento sa kung ano ang ginagawa at pakinabang ng isang tao. at kadalasan, ang mga label na ito ang nagdedefine sa pangkalahatang persepsyon ng isang tao.

dahil mahinhin kumain e bading siya kaya wala yang girlfriend at hindi natin pwedeng yayain para uminom ng alak para magpakalasing. dahil tahimik yan e masungit yan kaya huwag mo nang kausapin.

hindi ba pwedeng isantabi ang mga kategoryang ito para mapalawak natin ang ating mga kaisipan?

sensitibo ang paksang ito dahil ako man ay pilit na kinukulong sa mga labels. hindi ba pwedeng huwag ikahon ang mga bagay at tao?

The Curse of the Free Spirit

now i have made a promise. that is to stop whining about a person in my workplace. but truth be told, the loathing has not yet stopped.

i may understand her demands from me. even if work is distributed unjustly and the dead wood keeps on earning more than us. but to present her usual self with other people? these people in whom she have asked favor? i think that is just too much of her self.

the question of why can't people just be nice remains to be unanswered. on my part, i have tried to be nice. to everyone actually. the effort is there and the intention. but when i am around that person, all efforts to be nice are erased.

i will admit once more that being a free spirit is hard. as my first year in this work is nearing, i feel that hands are all over my neck making it hard for me to breath. jon said that we are volatile. that something has to be new. that we are never confined to one place and one activity.

the only logical thing to do right now is to stay. at least for a few more months to where i am right now. it will make my CV a little bit better. i can pursue my masters degree. and eventually, transfer to the nursing division. of which, this will be my prayer for the coming days. all within the invisible salary. my ultimate goal will then be accomplished somehow.

if i go now, i will be free of the deadly wrath that foams out of her mouth. i can sleep well at home. i can run. i will be away from dead woods and people blinded by routines. that would be easy but my financial status and professional standing are in jeopardy.

unless i go back in egypt which mark is currently processing. or i wait until khadafi surrenders libya.

Biyaya

kahit bilang na bilang ang aking pera, hindi ko pinapalagpas ang mga pagkakataon na makita ang mga kaibigan.

lalo na kapag si jon.

umikot ang mga usapan sa napakababaw na paksa tulad ng pagkachipipay pa rin ng sm pampanga kahit nirenovate na hanggang sa napakalalim na usapan gaya ng mga desisyon at tamang approach sa trabaho.

kami lang dalawa. walang lovely grace, benjie, karen, abs or eds. umikot ng umikot hanggang mapagod at magkapalatos sa paa si jon. ilang taon na nga ba? 15 years? o mas matagal pa ata. ganun na katagal ang pagkakaibigan namin.

pero, lahat ng mga kuwento na inuulit at sinasariwa ay hindi naluluma. ang mga aral sa buhay ay patuloy na umaagos.



isang biyaya ang maging kaibigan mo jon.

p.s. eksena ka muna dito love. may utang kang mga kuwento at pasalubong sa amin ni jon.

Candy

after my 13th post this month, tinamad na akong magsulat.

this is the reason why until now, i am troubled as to where i will pursue my masters. baka mawalan ng motivation.

sa up ba na up? pero online dito. meaning, walang classroom interaction at mga gremlins na magpapaexcite saken. walang competition with other people. walang motivation na hindi ako dapat pakainin ng alikabok. you know, i am that competitive. at the comfort of my dusty room sa sampaloc, makakapag-aral na ako.

or plm kaya? may weekly meeting with the professor and classmates. every saturday, pupunta ako ng school. may mga kaklase na makikilala. mga professor na kukulitin at may bagong lugar na pwedeng gawing tambayan. pero plm over up? ano ba?

buti na lang nililibang ako ng bagong bitch sa bahay.



meet candy. bagay ba ang pangalan? pinag-isipan yan ng mom ko. nagresearch pa sila para makakita ng pangalang tugma. sa kanyang sweet image, kailangan din ang isang sweet na pangalan.

hence, candy.

Fangs

at heto na ang pinakaka-abangang kabusyhan ngayong semana santa. ang quality circle implementation, e.r. report at ang pagsisimula ng audit.

may kasama pang pagdecipher ng parang cryptic orders ng doctor.

true to the essence of this week, kailangan ang pagtitika. sacrifice. after all, lahat ng mga pagtitiis ay walang sinabi sa ginawa Niya para sa atin.

pero, lumalabas lang ang pagiging tao ko.



and now, my fangs are out! sarap mangagat!

*photo taken here.

Ice Cream

salamat sa ice cream at humupa na ang mga "nagbabagang emosyon."

kasalanan yan ng tv patrol. at ni aj perez. bigla ko kasing naalala ang pinsan ko. nang gabing abala ako sa kaka-aral para sa r.l.e at si ate ay pumuslit para makitulog sa kanyang boyfriend, naaksidente ang pinsan ko.

sa kaka-aral, nakapagbiro pa ako na sana ay hindi apektado ang kanyang cranial nerves. ngayon pala, mawawala na siya...

sa pagkawala niya, naramdaman ko lalo ang kaibahan naming dalawa. siya na athletic at magaling sa math at ako naman na nerdy na magaling sa english. siya na palakaibigan at ako na masyadong introvert.

minsan, naisip ko what if kung ako na lang nawala? marami kayang malulungkot? madalas nung mga panahong iyon, i did not matter anymore. ako na buhay at kasama pa nila.

narealize ko na kahit kasama nila ako, they felt that i was not living in their midst...

Time to Shine

kagabi, sinundo ko si sheila. isa sa mga humubog ng aking nursing career at buhay na rin. matapos ang mahigit na tatlong taon na hindi pagkikita, ang lahat ay parang hindi totoo.

naluha ako. pero, tinago ko agad. ayaw kong maging melodramatic. as if hindi ako ganon. delayed ang flight niya. imbes na mga alas kuwatro ang arrival, nakalapag na ang eroplano ng alas siete ng gabi.

pagdating nun sa egypt, tatlo lang ang pinoy sa ccu. si ate emma na nakabasyon sa pinas. si kuya dar na kakalipat lang ng ccu at si sheila. pareho silang panggabi kaya halos di kami magkita sa trabaho. alam mo ba yung pakiramdam ng isang bata na iniiwanan ng magulang? ganon ang pakiramdam namin ni mark sa tuwing uuwi na si sheila at magsisimula ang shift namin.

hindi nagtagal, nagkakasama na kami sa duty.

breadwinner siya. napaaral niya ang dalawang kapatid. napagamot ang ina. tinitignan ko siya at pinakikinggan ang lahat ng kuwento niya kagabi. bawat mga gintong pangaral, pinilit na isinulat sa utak.

tumalikod ako saglit para magpunas ng luha. totoo pala na kapag nagsisikap, walang imposible. kapag nagtitiis sa mga paghihirap, may nagiging magandang bunga. mahaba ang pag-uusap namin. inamin ko sa kanya na natutuwa ako dahil ang akala ko, hindi ko na siya makikita.

marami kaming pinagsamahan sa egypt. mga gala. mga toxic na duty. mga party na kami kami lang ang dumadalo. mga pag-uusap. mga pagpunta sa hyper one para kumain. mga pagsisimba sa cairo tuwing linggo.

habang tinitignan ko siya sa terminal 2 ng naia kanina, sinipat kong mabuti ang mukha niya. pinilit na inalala ang mga payo niya. lalo na ang kanyang mga naging kuwento sa buhay. at 26, andami na niyang nagawa sa buhay niya. sa isang taong pagkakaiba ng aming edad, ano na nga ba ang nagawa ko?

hindi ko alam ang sagot diyan pero maniniwala ako sa sinabi niya na parating palang ang aking time to shine.

*p.s. wala si sheila sa picture na yan. nakauwi na siya ng pinas by the time the picture was taken. hindi ko kasi alam kung pano magcopy ng picture sa friendster hehe.

Seeds

i feel like i just graduated. pagkatapos umattend ng graduation ng kapatid, andaming flashback. mga preparations. mga expectations.

minsan masaya. minsan malungkot. lalo na kapag narealize mo na baka yun na ang huling pagkikita niyo ng mga kaibigan at kaklase.

akala ko yun lang ang mahirap. ang paghihiwalay. at ang pagkawala ng allowance. wala pa pala yun sa mga tunay na hamon.

habang nakaupo ako kanina sa e.r. at naghihintay ng mga patients na magiging data ko para sa report sa buwan na ito, naisip ko na matagal pa ang wednesday. sahod kasi sa wednesday pero tinigtignan ko ang wallet ko, ang laman e 100 pesos.

mabubuhay pa kaya ako nito?

bakit ko nasabing i feel i just graduated? kasi entry-level pa rin ang labas ko dito sa work ko. sa sahod at sa mga pinagagagawa, parang fresh grad lang.

a mixture of unfortunate events and decisions, i am now here. it is not that i despise my work today. or hindi ako kuntento. na pwede na hindi rin ako masaya.

parang after my work in egypt, i should be somewhere else na mas mataas ang sahod. pero here i am, mas bumaba ang sahod at nawala pa ata sa tamang landas.

sa pakikinig ko ng mga podcasts, ang sahod daw ay wag tignan na bunga. dapat ituring silang buto. seeds to planting your future harvest. it is a different take. mas maganda. mas positive.

aaminin ko, kahit papano nainspire naman ako. despite my current financial status. sabagay, i have no choice but to be positive. lalo lang akong matatalo ng mga kaisipang ito.

anyway, i am so used to beginnings. ung laging magsisimula sa wala.

*photo taken here.

Dog Days

matagal tagal na rin pala akong hindi nakakapagpost ng entry.

nabusy sa trabaho. finally! so kahapon, nagpresent na kami ng output mula sa quality circle. it went well naman. maganda ang reception at walang masyadong violent reactions. kakapagod this week!

sa linggong ito, nagpresent din ako nung lunes para sa audit na gagawin ko at nung martes, naging isang alalay para sa kapatid kong gagagraduate.


ang kuha ko sa manila hotel nung martes.

next week will be tougher. pero okay na rin kasi holy week. mas maikli ang linggo pero katumbas ng mas madaming trabaho.

hindi pa ata tapos ang dog days.

Tuta

nagmistulang yaya ako ng tuta kanina. kinaya ko naman. iyak ng iyak sa sasakyan habang hindi ko alam kung pano siya patatahimikin.

now, bakit nga ba hindi ko gusto ang mga pedia patients? nasabi ko na lang, ang mga pedia, medyo makukuha pa ang atensyon. sige Lord, pwede na rin ako sa pedia.

oh well, aso nga pala ang kalong ko. ibebenta na kasi siya. kaya ayun, nagpunta ng sm para ideliver ang pobreng tuta.

ano kaya ang feeling no? yung ipapamigay ka na pala sa mga taong hindi mo kilala. naiisip kaya ng mga tuta yon?

well, hindi ko ata masasagot to. hindi naman kasi ako tuta.

My Super Epic Fail Plan

gusto ko ng sampalin ang sarili ko nang makailang ulit para lang tumigil na ang nag-aalab kong damdamin. na sa kahit sa cellphone, nahuhuli pa rin ako.

hay buhay.

kagabi, nakatanggap ako ng text mula sa isang misteryosong numero. si jonathan pala! at may bagong number! alam na. siya ay may bagong phone na. salamat sa globe my super plan!

epic fail. isang nakakahiyang pagkabigo lang ang nangyari saken. heto at ang inapply ko na pinakamurang plan sa pinakamabaho nilang phone e hindi pa na-approve.



pero, nakakahiya nga ba? hindi rin naman siguro. sabi nga ni ken ilgunas ng the spartan student blog, hindi niya kailangan ang flashy na mga bagay. yung tipong kung ano ang uso. yung basic lang na kailangan e sapat na.

i guess hindi ko naman talaga kailangan ng bago. gumagana pa naman. natamaan lang ang ego ko siguro. i should love what i have. sana this will be the last time na maglalabas ako ng ganitong saloobin. ang babaw kasi na parang nakakahiya na.

so kung hindi approved, ok lang. 300 a month e mabigat na sa budget ko. in the mean time, sisindihan ko muna ang flashlight ng phone ko.



*photos taken here and here.

Mabruk

dati, may napupull-out na pinoy sa ccu na sobrang kasundo ko. nakakapagtaka kasi, maayos siyang magtrabaho. walang arte at walang bullsh*t na kasama. cool lang. panigurado din na kapag pull-out si hazel samen sa ccu, magcocode blue ang pasyente ko. three times na atang ganito.

ok lang. kasi tinuulungan ako ni hazel. kahit konting kuwentuhan, ok naman. diba may mga tao na kapag kaduty mo, panatag ka? ganun ako kay hazel.

pero ayaw sa kanya ng mga tao.

pinagtsitsismisan. minamata sa mga dating mali na nagawa niya. naangasan dahil sa kakayahan na sabihin ang mali.

so fast forward, nagkausap kami kanina. from an outcast sa ehipto, isa na siyang head nurse sa saudi! in 3 months, napromote daw siya from a staff nurse to the head nurse ng icu!

tuwang tuwa ako. kasi finally, people saw what i have seen in her. dahil dun, namiss daw niya ako. sabi ko, ako din. namiss ko din siya.

sa egypt, i knew a lot of people. pero i only miss few people from that place. now do i feel any envy sa kanya? merong konti. aaminin ko.

pero i believe na my time will come. for now, i will be happy for her and her impression saken.

mabruk hazel!

*photo taken here.

Translator

hay napapagod na ako.

sa pagbabasa ng mga blogs. sa paglilibot sa mundo ng internet. nakakapagod din pala. thing is, wala akong nakapending na trabaho. all requirements were duly submitted before the deadline.

kaso, by next week, magiging masalimuot na ang mundo ko. may presentation ako ng ginawa kong audit tool. tapos baka sumabay pa ang quality circle. on the third week ng buwan na ito, magsisimula na akong mag-audit sa mga nursing floors.

wala pa pala akong data for e.r.!

anyway, it is a friday. relax muna ang buhay kahit nakukulitan ako sa supervisor ko sa pag-eenglish ng mga dapat niyang sabihin. translator ito.

*photo taken here.

Defensive

puyat ako. mula sa pag-iingay ng katabing bar namin. gabi-gabi, ganito ang sitwasyon. hinahayaan ko na lang kasi i give them three months bago malugi ang business nila.

i mean, para lang silang naglalaro e. parang mga bata na nagkapera at nagdecide agad na magput up ng bar. all to their attempt to legitimize their love for booze. maingay. nakakainis lang kasi after a hard day's work (hard daw o), ang gusto ko lang is to rest and sleep peacefully.



everyday drinking. getting to bar fights. no respect for people. bad, just plain bad.

a lot of people have said that i am too nice. too courteous. too refine. to the point na malamya daw. mahinhin. and to that, people put labels to what they perceive in the outside.

hindi ko lang maintindihan why people prefer yung may angas. yung may pagkabarumbado. yung may pagkasalbahe.

boring. walang adventure but a lot of people end up crying sa mga pinaggagawa ng mga taong pinili nila. i mean, hello? you just got what you deserve.

so yun lang. nalalabuan lang ako sa takbo ng buhay. not trying to be bitter here. oops, defensive.

*photo taken here.

Ambisyoso

hindi ako natinag sa paghihintay ng mahigit isang oras para matawag sa counter 2. umupo ako sa tabi at nag-iisip kung tama ba ang ginagawa ko.

may iranians na walang sawa sa pagkikipag-usap sa kaibigan. may naiintidhan naman ako pero kaunti lang. mga numero lang ata sa arabic ang gets ko. may mag-iina din. pero mas mukhang sosyal ang ina kesa sa dalawang anak na babae. akala ko nga yaya nung bata yung ate niya. may lola din na napakaingay. meron ding mama na hindi makapaghintay. nagawa ko na ata ang pagpansin sa lahat ng tao sa loob ng center.

maya-maya, tinawag na ang number ko. counter 7 daw ako. nagfill-up ako ng application form. binigay ang mga requirements. ok na sana nang biglang sumulpot ang mga pagpapatunay na ako ay isang taong namumuhay pa rin sa simpleng paraan. walang billing address. walang bank statement. walang registered mail.

sa probinsya, wala rin naman kaming telepono. wala din kaming credit card. wala din mga maynilad bills na nakapangalan saken. wala pa rin din akong t.i.n number since nagtrabaho ako sa abroad at kakasimula lang sa work. sa ganitong sitwasyon, nagtuloy ito sa walang sss i.d.

plan 300 lang naman inaapply ko. tapos, ung libreng phone sa plan na yun. kung sa food chain, ang phone ko e nasa level ng mga scavengers. mga uod, langgam at kung anu ano pang nasa pinakamababang antas. hindi yung blackbery at iphone.

ninais ko lang naman na magkacamera ang phone ko at radyo. ikinahihiya ko ba ang phone ko ngayon? hindi naman. it is just time na magpalit ng phone since even ang katulong namen e naka 3G phone na.

okay lang kung hindi ma-approve ang application ko. i had many rejections in the past. kahit ngayong umaga, dumating ang officemate ko na may blackberry phone mula sa pag-aapply din ng globe postpaid plan. approved agad siya. ngumiti na lang ako at nagpasalamat na buti na lang, hindi ko pa nasasabi na nag-apply din ako ng globe plan pero i-aapprove pa within 3-5 days.

i guess, ang puwersa ng mundo ay nagsasabi na huwag akong masyadong maging ambisyoso.

Fairy

i have never wanted to fail an exam than this: my entrance exam for graduate school.

so today came as a surprise when i received the text message from the secretary where i applied for. i should be enrolling into the program this week to be able to get in to the summer term.

now, i am torn. shall i wait for u.p. which offers cheaper tuition? but then, i will have to wait until may to know if i was able to get in to the program. if unsuccessful, i will have to wait for next year! oh no!

enrolling to the this school will leave me in dire poverty. their tuition is unbelievable! what shall i do? if only i failed their exam, i would have no choice but to wait for u.p.



now where is my fairy godfather? i need cash and wisdom!

*photo taken here.

Pagkakamali

sa pagtitipid, nauwi sa paglustay ng natitirang 200 pesos. ito ang aking istorya. ito ang aking katangahan...

i decided to stay here in manila instead of the usual na pag-uwi sa pampanga. i was so in to the idea of spending my day doing some chores na dati e ginagawa ko during sunday night. nagluto ako. nagwalis ng nagwalis. nagpagpag ng mga gamit. nagplantsa.

pero tao lang ako. mahina. nalulumbay. nalulungkot. kaya't nang nagtext si jonathan, walang patumpik tumpik akong nagsabi na wala akong ginagawa at nagtanong kung anong oras magkikita.

bumangon agad at naligo. gumamit ng loofah upang matanggal ang libag. nagtoothbrush. nagpulbos at dali daling nagbihis. tinignan kong muli ang aking wallet. 200 pesos hanggang tuesday. kakayanin ko ba? kebs lang sa banga. masyado akong nalumbay nung friday.

pano naman kasi, umattend ako ng stroke review seminar sa ospital sa pagnanais na magbalik loob kahit papano sa nursing. hindi na ako nagtaka ng magsink in saken na mag-isa ako. siyet, ang liit lang ng department namen! nagmukha lang akong outsider bukod pa sa mga weird looks ng organizers kapag nakikita nila ang department ko.

pag-uwi ko ng bahay nung friday, wala ang kambal. tahimik. walang maingay. walang nag-aaway. walang nagsusuntukan. walang mautusan at walang mauto. nalungkot ako. i felt na loser na naman ako. pero hindi ko na masyadong pinansin at salamat sa sakit ng ulo na naranasan ko sa seminar. natulog na lang ako.

kaya kahapon, pumunta pa rin ako sa paanyaya ng mga tunay na kaibigan. nagsine. nagpop corn at kumain sa metrowalk. masarap ang pagkain. pero mas masarap ang kuwentuhan.

so far, abot sa limang daan ang nagastos ko na. salamat sa pagwiwithdraw sa atm. bago ang weekend na ito, ninais ko na makatipid sa usual na 300 pesos na nagagastos ko tuwing umuuwi ng probinsya. nagkamali ako.

subalit, natutuwa pa rin ako sa pagkakamaling ito.